Zwangerschapskwaaltjes! Oké ze bestaan, weet ik na twee hele zwangerschappen. Maar het gaat allemaal over, het gaat voorbij, echt … ooit! Hoop ik …
Ik heb het over ‘dementie’, de zwangerschapsversie zogezegd. Onzin, lariekoek, gezeur van het type vrouw dat alle kwaaltjes gehad moet hebben. Zwangerschapsdementie bestaat helemaal niet. Het is verzonnen, natuurlijk door een vrouw, om een excuus te hebben voor het niet onthouden van alle informatie en details. Lekker makkelijk!
En ik kan die vrouw wel kussen. Niet voor het verzinnen van zo’n onzin-term, maar wel voor het feit dat ze er open over is. Daardoor voel ik mij namelijk een klein beetje minder suf. Als ik weer eens wat vergeten ben …
Zoals dat ik een vriendin app om te vragen of zij wist dat die ene winkel bij ons op het plein weg zou gaan en zij terug appt:
‘Ja, dat zei ik nog tegen je! Je was dus te laat?’
‘OEPS …iets met zeef …en ja te laat’ antwoord ik, stom, stom, stom. Ze heeft het nog gezegd!
Maar wat ik nou het ergste vind van dit verhaal. Mijn “O JA-tje”, die mis ik dus ook. Er gaat gewoon geen belletje rinkelen, zelfs niet wanneer iemand mijn geheugen probeert op te frissen. Ik ben erg goed geworden in faken:
‘O JAAAA, nu je het zegt!’ Pff ik heb echt géén idee waar het over gaat.
Ik geloofde er niet in, zwangerschapsdementie en ik geloof er nog steeds niet in. Wel geloof ik in een opslag limiet in mijn hoofd. Mijn harde schijf. Met Saar erbij zit die automatisch al voor het grootste deel vol. Waardoor simpelweg geen ruimte meer over is om alle informatie en details op te slaan.
Maar geloof mij als ik zeg dat ik echt, echt mijn best doe om alles wat jullie mij vertellen te onthouden.
Herken jij dit?
Laat een reactie achter