Om het net op tijd zijn/net te laat komen van mijn vriend voor te zijn, heb ik tijdig de vertrektijd afgesproken. Lees: medegedeeld. Maar dat mag niet baten. Wij komen toch net op tijd/net te laat aan. Snel de auto parkeren en hakken-billen naar de locatie. I’m not amused!!
Met het zweet op mijn bovenlip kom ik bij de ingang en sjor aan de deur… De verkeerde deur. Vriendlief staat demonstratief kalm bij een andere deur. De juiste natuurlijk. Hij wacht tot ik er ben en houdt hem hoffelijk voor mij open. Heel even kan er bij mij ook een glimlach van af. Een kleintje, want god, wat ben ik gespannen.
De 20-weken echo is toch wel een dingetje. Alles wordt bekeken. Van boven naar onder en van binnen en buiten. Na een ‘misplaatste’ eerste zwangerschap en 16 weken regelmatig bloedinkjes, was ik toch wel nerveus. Want, is alles wel goed, doet de baby het nog wel, zit alles er wel op, aan en in? Ergens wil ik alles zien en weten, maar wat als iets niet goed is, wil ik dat dan wel weten? Net op het moment dat ik mijn jas uit heb gedaan en wil gaan zitten, mogen we binnenkomen.
Het is een lieve vrouw, die uitgebreid de tijd neemt. Ze benoemt wat ze ziet en legt uit dat stilte niet direct iets betekent. Enkel dat ze de rust neemt om goed te kijken. De baby ligt goed, alles erop, eraan en erin. De baby heeft zelfs haartjes én blijkt mijn postuur te hebben. Iets groter hoofd, lange benen, kleine buik. De placenta ligt een beetje laag, waardoor er later in de zwangerschap voor de zekerheid nog een echo gemaakt zal worden. Het maakt niet uit. De baby is gezond! Dat is wat telt, dat is het belangrijkste.
Of we het geslacht zouden willen weten? Ik heb sterk het gevoel dat het een meisje is en dat gevoel wordt bevestigd. Geweldig, een klein meisje, maar vooral voor nu, een gezonde baby! Zonder zweet en klamme handjes lopen we ontspannen naar de parkeerplaats.
Nu met een glimlach van oor tot oor.
Laat een reactie achter