Daar zit ik dan. Met zenuwen. Wat normaal zo makkelijk gaat, daar moet ik nu moeite voor doen. Suf. Het is niet alsof ik dit voor het eerst doe, na het drie keer eerder te hebben gedaan.
Wat geeft de zenuwen? Toch weer het resultaat. Zal het wel? Klopt mijn gevoel? Of is het onzin en wil ik het gewoon te graag? Pff… relax. Ja daar komt het. Goed richten nu en tellen.
1, 2, 3, 4 en 5
Genoeg. Dop erop en plat neerleggen. Nu begint het pas echt. Drie minuten tot maximaal 10 minuten. Iets met de tijd erop zal wel handig zijn nu. Snel haal ik mijn horloge en ga weer zitten. Natuurlijk met mijn neus bovenop het venster. Het gaat niet snel genoeg …
Zie ik daar iets verschijnen!? Nog iets dichterbij. Het lijkt er wel op. Ja, toch?
JA!!
Ik besluit mijn vriend te roepen: ‘Kom eens kijken!’
Hij komt eraan en ik vraag hem mee te kijken.
‘Zie jij ook een plusje?’
‘Een plusje?’, vraagt hij versuft.
!!?? Zie jij het dan niet!!??
Ik gebied hem liefelijk om zijn bril te halen. Als hij terugkomt, kijkt hij nog eens goed.
‘Ja’, zegt hij voorzichtig, ‘ik zie een plusje, tenminste als dat het is.’
Ik druk hem de gebruiksaanwijzing in zijn handen en wijs hem op de voorbeelden.
‘We hebben het weer geflikt, we zijn een top team!’, aldus de aanstaande vader.
Het is duidelijk. Het plusje en de gebruiksaanwijzing bevestigen mijn gevoel:
Ik ben zwanger!
Laat een reactie achter