Eva en ik liggen samen in bed. Om te gaan slapen. Ja, dat doen we nog steeds. Heel af en toe. Samen. Tegen beter weten in. Ik weet het. Maar zij is er beter in geworden. Echt waar.
- Ze vindt het leuk en
- Ze weet nu dat het echt bedoeld is om te slapen.
Als ik het tijdens de lunch aankondig, reageert ze met:
Ik ben ook moe. Fijn!
– Ik zal heel stil zijn mama en jou niet wakker maken.
Top!
Daar liggen we. Allebei op ons eigen kussen. Ik ben echt moe. Hoop enorm op een rustig moment. Ik zeg welterusten en zij ook.
Dan begint ze heel subtiel:
– Mama, ik vind jou mooi, zegt ze zacht.
Wat lief!
Ik jou ook.
Ik sluit mijn ogen weer als ze heel zacht vraagt:
– Hoe gaat het met je keel?
Wat attent!
Beter, eigenlijk weer goed. Ja, het doet geen zeer meer.
– Is je stem weer terug, is hij niet meer kwijt?
Ja, lieverd hij is weer terug en niet meer kwijt.
– Mag ik eens kijken?
Dat kan je niet zien. Dat kan je horen. Je kan horen dat mijn stem het weer doet.
– Ik wil het toch even zien! zegt ze stellig.
Ik open mijn mond.
– O ja, ik zie het.
Tevreden draait ze zich op haar zij en zegt:
– Welterusten lieve mama!
Welterusten lieve Eva!
Laat een reactie achter