Geloof mij:  Sommige dingen wil je gewoonweg echt niet weten!

Ik heb het over de bevalling. Sommige vrouwen willen alles, maar dan ook alles weten. Zo ook over de bevalling. Ze lezen zich in, speuren dagelijks internet af, zijn Google’s grootste vriend en willen van iedereen HET verhaal horen. Inclusief alle smeuïge en smerige details.

Voorbereid zijn is een goede zaak, maar nogmaals:

Sommige dingen wil je ECHT NIET weten.

Zoals over “de knip”. Toen ik erover hoorde, had ik er totaal geen beeld bij. Niet dat ik mijn best deed overigens. Ik luisterde en knikte met een pijnlijk gezicht, want zo keek de net bevallen vrouw mij aan tijdens het vertellen over de knip, dus dat leek mij wel gepast.

Als ik toen had geweten wat ik later te weten kwam, dan had ik haar liefdevol tegen mijn borst gedrukt in een zachte knuffel terwijl ik in haar oor fluisterde: ‘Het komt weer goed.

…ooit…hopelijk.’

Als ik niet Google’s grootste vriend ben, hoe weet ik het dan?

Het is voor mijn eigen bevallingen gebeurd.
Ik ben op kraamvisite bij iemand met wie ik erg close ben. Zij ligt voor Lotje in bed. Bij het aanzicht alleen al heb ik medelijden met haar. We praten een beetje en we bewonderen haar baby. Ik probeer direct ook wat te helpen en dan komt de vraag:

‘Wil jij even kijken, het doet zo zeer en ik kan het niet zien?’

Snel bedenk ik wie dit in mijn plaats kan doen,  maar ik ben de enige aanwezig op het moment. Ik kan geen nee zeggen en hoor mijzelf:  ‘Ja’, zeggen.

En dan gebeurt het. In één blik komt de waarheid keihard binnen. IS DAT EEN KNIP!?

Ik onderdruk nog net op tijd de neiging om mijn handen voor mijn mond te slaan van schrik. En pers eruit dat ik denk dat het verstandig is dat er een specialist even naar kijkt. De rest van de dag loop ik verslagen rond met de verbijstering in mijn hoofd “knippen ze DAAR allemaal doorheen!?” Ik besef mij dat ik nooit meer blanco kan reageren op “de knip” in het verhaal.

De gedachte slijt gelukkig langzaam. Totdat ik beval van onze oudste en ik de arts hoor zeggen:  ‘De hartslag van de baby daalt, ik zet een knip bij de volgende wee.’

Als door een wesp gestoken, druk ik mijn benen tegen elkaar en gooi de poort dicht:

‘O NEE! Ik wil geen knip, want ik weet waar jullie allemaal doorheen knippen! Echt niet!’

Ik heb geen keus, het is dat of een keizersnede,  dreigt de arts. Heel voorzichtig open ik de poort, ik haal diep adem en…KNIP.

Ik leef nog en het is ook weer goed gekomen.  Maar dus echt Google’s beste vriend:

Alles te weten maakt niet gelukkig.