Op een zondag is het zover. We kunnen ons geheimpje niet langer voor ons houden. We willen het zo graag met ze delen. Ze worden grote zus! Saar zal het niet beseffen, maar hoe zal Eva reageren? Toen Saar werd geboren, was zij pas anderhalf. Toentertijd begreep ze er helemaal niks van. Het was zoals iemand tegen mij zei:

Stel je voor dat jouw man thuis komt uit zijn werk met een andere vrouw en de boodschap: Dit is Anna, ik houd heel veel van haar, net zoveel als van jou, dus zij komt bij ons wonen.

Ik sta letterlijk te popelen om het mooie nieuws met haar te delen. We kruipen met zijn vieren op het grote bed. Op het moment dat we vertellen dat we een verrassing hebben, beginnen Eva haar ogen te stralen. Mark vertelt dat mijn buik steeds wat dikker zal gaan worden. ‘Wat zou erin zitten?’, vraagt hij aan Eva. ‘Een baby’, zegt ze alsof ze het allang weet. ‘Ja’, bevestigen wij. Dan komen de vragen:

Waar zit de baby-hoe groot is de baby-wanneer komt de baby eruit-hoe heet de baby en zo gaat ze nog even door.

Gedurende de dag en de dagen erna, volgen nog meer vragen en opmerkingen. Zoals wanneer ze op schoot klimt en voorzichtig vraagt: ‘Kan ik wel bovenop de baby zitten? Doet dat niet zeer?’ Het mooiste is wel dat wat ze zegt op de ochtend nadat we het verteld hebben. Wanneer ze Saar hoort wakker worden, rent ze de kamer van Saar in, klimt op de rand van het ledikant en zegt tegen Saar:

‘Saar, ik ben al een grote zus, maar nu word jij ook een grote zus!’

Ook voor de buitenwereld blijft het nu niet langer een geheim. Ze is er meer dan vol van. Op het kinderdagverblijf reageert ze op de vraag ‘Heb je in het weekend nog iets leuks gedaan?’ door van haar stoel op te staan, haar ogen groot te maken, handjes in haar zij te zetten, waarna ze stralend zegt: ‘Mijn mama heeft een baby in haar buik!’ De juffen weten direct dat het geen verzinsel is.

Of wanneer we langs een kinderwagen lopen en Eva zegt: ‘Wij hebben ook een baby, die zit nog in mama haar buik.’

Ze weet enigszins dat ze nog lang moet wachten, omdat de baby komt wanneer het zomer is. Toch kon ze afgelopen week de baby wel even “zien”.

Goed voorbereid op wat er komen gaat bij de echo, staat ze op een krukje naast het bed waarop ik lig. Ze kijkt van mijn buik, naar het scherm van de echoscopist, naar mij, naar Mark en naar het grote televisie scherm. Ogen groot van verbazing vraagt ze: ‘Is dát onze baby?’

Het is zo’n mooi moment! Zij straalt en wij smelten, dit is puur geluk!

Lees ook: Zo lief, zo puur, zo “van mij”