Zwanger zijn hoeft niet leuk te zijn. Of beter gezegd het hoeft niet leuk te voelen. Nee, dat is het eigenlijk ook niet. Zwanger zijn kan enorm ellendig zijn. Ja, dat is het, de juiste omschrijving. Of toch ook niet. Ach, barst, ik ga het gewoon zeggen.

Ik vind zwanger zijn niet fijn! Sterker nog, naast de enorme blijdschap die ik voel bij de positieve test, voel ik direct ook: O, nee, het zal toch niet weer zo zijn!? Met angst en beven wacht ik het nog een week af, want na week 5 begint bij mij de ellende. En na mijn eerste intieme ontmoeting met de wc, is daar de bevestiging: Het zal toch wel!

Het is het startsein van, in ieder geval, 11 weken kotsmisselijk zijn. De vreemdste dingen eten en hopen dat het erin blijft. Om er vervolgens achter te komen dat wat je ook eet, het er net zo snel weer uit kan komen. Garantie tot aan de wc. Tel daar de normale vermoeidheid van het eerste trimester bij en je hebt….tadaa een spook! In het begin val ik alleen maar af en sleep ik mijzelf voort. Maar zwanger en niet ziek, dus ik stel mijn prioriteiten. Ik werk, punt. Daar is bijna alles wel mee gezegd. In de ochtenden word ik zo ongeveer het bed uit geholpen, nog net niet gewassen en aangekleed. Maar hij smeert wel liefdevol mijn brood. Of het erin blijft is een tweede. En dan ga ik. Tot de dag weer voorbij is, en ik, voor zover dat mogelijk is met twee kleine kinderen, op de spaarstand kan. Mijn vrije dagen gebruik ik om bij te tanken om de werkdagen weer aan te kunnen. Privé afspraken houd ik rustig of zelfs af, omdat ik gewoonweg op ben. Nul energie over. Ik voel mij schuldig naar de kinderen, omdat het enige uitje een boodschap betreft die echt niet kan wachten tot papa thuis is. Maar de speeltuin is teveel gevraagd. Mijn zus troost mij met de opmerking dat ze er niks van zullen over houden. Dat hoop ik dan maar. Daarnaast is er nog het schuldgevoel naar familie en vriendinnen. Alleen zijn zij gelukkig volwassen, kennen ze mij langer dan vandaag, hebben ze al twee eerdere zwangerschappen van mij meegemaakt en weten ze dus hoe belabberd ik mij voel. Ze bieden aan om (ons) te helpen of mij gezelschap te houden. Te lief en heel fijn! Bedankt daarvoor!

Vind ik dan niks fijn aan zwanger zijn?

Jawel, natuurlijk wel. Het is meer dan fijn, geweldig zelfs dat onze wens voor uitbreiding van ons gezin is uitgekomen. De controles, de echo’s, de hartslag van de baby en de groeiende baby zelf, die heerlijk meegolft op mijn braak-bewegingen en daar geen last van lijkt te hebben. Het is fantastisch! Met geen pen te beschrijven. Daar geniet ik volop van!

Maar ik zal, hopelijk, binnenkort nog meer gaan genieten van dit groeiende baby’tje, als deze ellende weer voorbij is. Tot die tijd mensen, doe ik mijn best en geniet ik tussen de narigheid door!

En voor alle “ellendige” mede-zwangeren een dikke knuffel. Het wordt beter, echt!