Ik voel een lichte paniek opkomen. Toch blijf ik uiterlijk kalm. Ik kijk nog eens in de rondte. De meiden spelen lief aan de tafel in de winkel. Maar waar is de derde nu?

Hoe kan het dat ik het niet heb gezien? Hoe kan het dat ons derde kind mij ontglipt is?

Ik zeg tegen de meiden dat ik even rondkijk en vraag hen bij de tafel te blijven. Terwijl ik door de winkel loop, houd ik een schuin oog op Eva en Saar. Ze spelen rustig verder.

Het zweet staat mij in mijn handen. Het duurt voor mijn gevoel lang, te lang. Dus zo voelt het als je een kind kwijt bent. Ik onderdruk mijn gevoelens over wat er zou kunnen gebeurd zijn.

– naar buiten gelopen
– de straat op (met alle gevolgen van dien)
– meegelopen met de verkeerde mama
– meegenomen met verkeerde bedoelingen

STOP! Dit heeft totaal geen nut! Rustig blijven en overal kijken.

Net voordat mijn nare gedachten de overhand krijgen en ik in tranen dreig uit te barsten, sjeest er een loopfiets langs mij heen. In een flits zie ik hem!
Hij heeft de grootste lol, terwijl ik doodsangsten uitsta.

HIJ!

Ik word wakker en mijn droom staat helder op mijn netvlies:

HIJ, op een loopfiets.

Zou het? Zou er een jongetje in mij groeien? Het bezorgt mij nu al kopzorgen. 😁