Wanneer je in verwachting bent, komt er heel veel op je af. Aan informatie, dingen die je moet doen en dingen waarover je moet nadenken. Van babykamer, inkopen doen, namen kiezen tot het ontwerp van het geboortekaartje. Maar over één ding denk jij vast niet na. Net als jouw partner.

De hamvraag: Hoe noemen we “het” straks?

Het als in, het vrouwelijke geslachtsdeel. Voor een jongen is het vrij makkelijk: een piemel. Niemand die daarvan schrikt, het geeft geen ongemakkelijke momenten of rare reacties. Waarom is dat bij een meisje dan wel het geval?

Omdat je van alles hoort. De gekste dingen worden bedacht. Waarschijnlijk heeft geen enkel ander lichaamsdeel zoveel benamingen als het vrouwelijke geslachtsdeel. Waarom noemen we het beestje niet gewoon bij zijn naam?

POES!

Serieus!? De laatste keer dat ik het woordenboek erop na sloeg, werd dat woord nog beschreven als een harig beest op vier poten. De enige overeenkomst tussen een poes en het vrouwelijke geslachtsdeel (zeker bij een meisje) waar we het over hebben, is dat het beide vrouwelijk is. Daar houdt voor mij alle vergelijking op. MIAUW.

K*T lijkt mij ook een goede, pedagogisch verantwoorde keuze. NIET. Laten we een baby direct blootstellen aan een scheldwoord. En dan vooral heel hard hopen dat, DAT niet haar eerste woordje wordt.

Nee, ik doel “gewoon” op: vagina. Wat is er mis mee? Ik vraag mij dat echt af. Natuurlijk klinkt het wellicht in het begin een beetje vreemd, want het is nou niet echt een woord dat je elke dag hardop zegt. Maar misschien is juist dat wel wat het vreemd maakt.

Hier een tip van een moeder, doodnormaal met beide benen op de grond:

Verzin er geen woord voor wat het niet juist omschrijft, maar gebruik gewoon het woord dat er voor bestaat. Vagina. Zeg het een aantal keren hardop, raak eraan gewend en noem het beestje gewoon bij zijn haar naam, die haar ooit is gegeven 😉