Waar wij bij nummer één bij elke nieuwe glijbaan haar de trap op hielpen, snel naar de voorkant van de glijbaan liepen en onderaan de glijbaan klaar stonden om haar op te vangen, zitten we nu beiden met ons gat in het gras te kijken hoe nummer twee zelf en zonder begeleiding de trap bestijgt om bovenaan de glijbaan te komen.

We verroeren geen vin en kijken toe hoe ze naar beneden glijdt. De glijbaan blijkt te steil voor onze kleine meid. Ze valt voorover languit met haar snoetje in het zand.

We kijken elkaar aan. Ik zeg:

‘Zullen we maar vast een helm aanschaffen voor nummer drie?’

Waarop hij zegt:

‘Kan je hem niet met helm op de wereld zetten? ‘

Ondertussen:

Zonder te huilen, staat ze op, klopt het zand van zich af en loopt richting de trap. Om dit keer andersom, op haar buik, voeten eerst naar beneden te glijden. Hulp? Onnodig. Helm? Overbodig. Ze redt zichzelf en dat zal nummer 3 ook leren.

Snel genoeg!