‘Dat zou jij ook doen El, echt!’

Ze zegt het, ze kent mij al lang en toch twijfel ik of ze gelijk heeft. Gelukkig is het een fictief iets. Het speelt niet nu en hopelijk nooit. Wat voor mij een ver van mijn bed show is, is voor haar de harde realiteit.

Hij heeft een ander. Ik heb het via via gehoord. Het is waar.

Dat was ongeveer de strekking van het nieuws. Het nieuws dat geen enkele partner wil horen. Het betekent dat alles wat was, nooit meer hetzelfde zal zijn. Het leven, jullie leven, is voorgoed veranderd. Of je nu bij elkaar blijft of dat je uit elkaar gaat. Het verandert alles.

Het nieuws. Inmiddels is het al heel wat jaren geleden. En waar we toen over de toekomst spraken. Zakdoeken en een wijntje binnen handbereik. Wat nu, wat als? Vragen waar zij toen graag antwoord op wilde en niemand, ook ik niet, die haar die antwoorden kon geven. Het is niet makkelijk geweest. Allerminst! Ze heeft gevochten. Voor haarzelf. Voor haar kind. Voor een stabiele situatie. Ze heeft zichzelf weggecijferd, zonder haar eer te verliezen. Hoofd omhoog, schouders naar achteren en eronder. Verdrietig en verscheurd van binnen, maar ijzersterk van buiten. Onbreekbaar. Ze is van haar voeten gezwiept, maar voor ze kon vallen, stond zij alweer.

En ze staat, nog steeds, zij zal blijven staan! De situatie is stabiel. Dankzij haar. Zij betrekt haar ex bij alles, maar vertelt haar kind er niet over. Komt hij niet, wat toch best eens voorkomt, dan komt hij niet. Maar geen man overboord, want ze vertelt het niet aan haar kind. Dus geen verdriet, geen teleurstelling. Komt hij wel, dan is het feest! Groot feest! Want papa is er.

‘Mama, zie je dat, papa is er!’
‘Schat, wat fijn, ga er maar gauw naar toe.’

‘Dat zou jij ook doen El, echt!’

Ze moet aan mijn blik gezien hebben, dat ik het verwonderlijk vind. Dat je in feite je ex dekt als hij er (weer) eens niet is en hem met de eer laat strijken, als hij er (eens) wel is. En dat is niet het enige voorbeeld. Zij koopt cadeautjes met haar kind voor verjaardagen in het “nieuwe gezin”, zij zwaait haar kind uit, wanneer ze met elkaar op pad gaan. Luistert aandachtig naar de verhalen waarmee haar kind thuis komt. Zij werkt zich drie slagen in de rondte, regelt alles, maar dan ook echt alles en je zal haar nooit, maar dan ook nooit horen klagen. Nooit.

‘Nee joh, El, waarom? Helpt toch niks, dat weet jij ook.

Dat weet ik, maar wat jij niet weet lieve vriendin:

Zoals jij zijn er maar weinig. Ik heb ontzag voor jou, jouw kracht, jouw stijl. Jij laat je niks wijsmaken, niemand krijgt jou klein. Je doet het FAN-TAS-TISCH!

Wil ik gewoon maar even zeggen.