Zie ze staan. Op hun tenen, bovenop hun stoeltjes, met hun kin over de rand. Eva komt net wat verder dan Saar. Daar staan ze al enige tijd. Wanneer het muziekje is afgelopen, windt Eva het weer op en zo gaan ze maar door. Keer na keer na keer.

Ze staan in de kamer, rond de box. Leeg is hij niet. Er ligt van alles in. Vanochtend hebben we de bodem omhoog gezet, het kleed, een aankleedkussen, een hydrofiele doek, knuffeltjes erin gelegd en de mobile erboven gehangen. Het trok direct de aandacht. En dus nog steeds.

Aan aandacht komt hun broertje niet tekort. We zullen ze eerder bij hem weg moeten houden om hem wat rust te gunnen. Gelukkig staan ze vrij rustig om de box heen en verzorgen ze liefdevol de muziek. Saar vindt de figuurtjes aan de mobile stiekem zelf ook nog wel interessant. Af en toe trekt ze eraan, waardoor deze scheef komt te hangen en stopt met draaien. Eva werpt zich dan op als extra grote zus, door te zeggen dat ze dat niet mag doen, want dan draait hij niet en dat vindt de baby niet leuk. Alsof het de baby wat uitmaakt. Die ligt daar heel rustig op het aankleedkussen.

Ik? Ik ben al lang blij dat de mobile blijft hangen. Hij doorstaat het opwinden en het gepluk aan de figuurtjes prima en is dus zus-bestending. Helemaal top!

Bovendien maak ik mij nog niet heel druk. Het pronkstuk van de box zit namelijk nog veilig in mijn buik. En samen kijken wij vertederd vanaf de bank naar het schouwspel dat zich afspeelt boven de box. Boven de babypop van Eva die mooi midden op het kleed ligt te slapen. Ook die baby heeft geen last van het getut boven haar hoofd.

En zeg nou zelf welke jongen krijgt er nu ooit genoeg van zoveel liefde van twee meiden tegelijk die hem in de watten willen leggen!?