‘Jij bent ook niet echt een romantisch type.’

Het is de reactie van mijn vriend, wanneer ik mijmer over de romantiek van borstvoeding. “Het is het mooiste wat er is!” Ik word er bijna jaloers van. Doe ik iets niet goed!? 

Dat ik niet echt romantisch ben klopt op zich wel. Ik ben nuchter en realistisch, geef borstvoeding en het gaat goed (daar ben ik blij om), maar ik vind het niet romantisch.

Waarom? Hierom!

– Ze hangen er niet enkel meer voor de sier, ze hebben een “job”.

– Het is niet pijnloos, bij de start zelfs tenenkrommend en adembenemend.

– Het is mooi dat ik “de hele buurt kan voeden”, maar voor zover ik weet ligt er maar één baby in de wieg. Teveel is ook niet leuk!

– Fijn dat hij er goed op groeit, maar moet er echt melk “toeschieten” wanneer ik uit de douche kom of wanneer een andere baby huilt. Een ANDERE baby!! 

– Ik hoef geen flessen mee te nemen en te wassen/ uit te koken, wel een doek om ons af te dekken, een doekje voor het spuiten & spugen, pads voor in mijn bh, zalf voor na het voeden en in de toekomst kan ook de hele kolfset mee. Zet de koffer maar vast klaar!

– En wanneer hij lekker door slaapt, sta ik boven de wasbak of onder de douche melk te lekken. Ach wie heeft er behoefte aan een goede nachtrust. De newborn mama niet hoor.

– Openbaar borstvoeden. Discretie valt te leren, maar ik heb het nog niet onder de knie en zit halfnaakt te voeden. Noem het preuts of suf, maar mijn borsten blootgeven aan Jan en alleman vind ik helemaal niks. Ja ja, het is heel natuurlijk. Toch stel ik het liever niet ten toon. 

Borstvoeding: het is even doorbijten, mooi als het werkt/lukt, de baby ervan groeit, maar romantisch…

Nee, doe mij dan maar een diner bij kaarslicht. Zonder lekkende borsten en kolf tussen het voor- en nagerecht!