Bij de wagen blijven of Saar redden?

Het schiet door mijn hoofd. Lang heb ik niet om erover na te denken. Ik kies voor Saar. Zij is onbeschermd. Staat daar “drie turven hoog” en maakt geen schijn van kans. Gijs ligt nog enigszins beschermd in de wagen. Ik zet de wagen op de rem en kom in beweging. Het liefst trek ik een sprintje om zo snel mogelijk bij haar te zijn. Toch doe ik het niet. Het zou niet veilig kunnen zijn. Niet voor haar en voor mij. Zo rustig en toch zo snel mogelijk loop ik met ferme stappen naar haar toe. Mijn hart klopt in mijn keel. De afstand is kort, maar het duurt lang.

Dan ben ik bij haar.

Ik pak een totaal overstuur meisje op, kortademig, tranen rollen over haar wangen, ze huilt hard, jammert om hulp en rilt over haar hele lichaam. Snel lopen we terug naar Gijs. Ik houd haar vast tot het gevaar geweken is. Ook ik ben geschrokken. Het ging zo snel dat ik het niet zag aankomen. En op het moment dat ik het wel door had, was ik al te laat.

Samen komen we nog op adem wanneer zijn “baasje” langs loopt. ‘Geschrokken!?’ zegt zij. De manier waarop ze het zegt lijkt, ziek genoeg, op leedvermaak. Ik zeg niks, ben te perplex.

Maar van binnen…

Vloeken en schelden doe ik niet vaak, toch komt er van alles in mij op. En dan… komt het er ook uit. Als ze buiten gehoor afstand is komt het:

TRUT

Ik schrik ervan. Het is natuurlijk ook totaal niet pedagogisch. Om toch mijn gevoelens van schrik en boosheid te kunnen uiten speel ik in mijn eentje Lingo en spel de woorden die de situatie en deze vrouw in mij losmaakt.

TEE-ER-UU-TEE
ER-OO-TEE-WEE-lange IJ-EF

Ik zeg het zachtjes. Niet zacht genoeg blijkt:

‘Mama wat zeg jij nou?’ Vraagt Eva.

‘Niks lieverd, ik ben geschrokken.’ Ik ga verder tegen mijn vriend: ‘Echt wat een S-T-O-M W-I-J-F!’

Wat er nou gebeurd is?

Wij wandelen in het bos, Eva en Saar op de fiets. Op een bepaald punt zijn de meiden afgestapt om een pad te volgen. Saar is al klaar en staat stil op één plek te wachten op haar vader en zus. Op dat moment komen er twee grote honden aangelopen met daarachter hun baasjes. Eén van de twee krijgt Saar in het oog, zet aan en sprint op haar af. Op nog geen 10 cm afstand trekt hij aan de rem en begint te blaffen. Echt van achteruit zijn strot.

Saar schrikt zich een ongeluk, net als ik. 2 jr oud en zo’n bakbeest dat zo tekeer gaat. Neus aan neus. Ik dacht echt dat hij haar aan ging vallen.

Waar ik dan minstens verwacht dat zo’n beest wordt terug geroepen of gefloten, op zijn minst!
Gebeurt geen van beide. Nee in plaats daarvan loopt zijn baasje besmuikt lachend langs en zegt dus:

‘Geschrokken!?’

ENORM kan ik u vertellen. ENORM jammer dat u lijkt te genieten van een totaal overstuur meisje van 2. Lijn uw hond met zijn rare streken in het vervolg aan in een gebied waar ook andere mensen en kinderen zijn. Wordt gewaardeerd kan ik u vertellen!