Hij is de hele dag al niet bij mij weg te slaan. Af en toe laat ik hem en doe ik net of ik het leuk vind, al die aandacht. Maar als ik eerlijk ben, ben ik het nogal zat. Laat mij maar even met rust. Gewoon even niet.

Eva vindt het enig. ‘Mag ik hem dan mam?’

‘Maar natuurlijk, graag!’

Ondertussen denk ik: Maar wie hem heeft, moet hem houden. Afgesproken!?

Voor Eva geen probleem, alleen is hij het er niet mee eens. Dus al snel heb ik hem weer. Doe kalm, laat hem nou. Hij vindt het leuk bij jou. Wees blij, net als je dochter. Zie het als een eer. Ik doe mijn best, echt! Maar, en dat is al de zoveelste “maar”, ik heb het gehad! Nu moet het afgelopen zijn.

En terwijl Eva onwetend op de bank zit, kom ik in actie. Ze kijkt met een schuin oog naar mij, alsof ze weet dat ik iets van plan ben. Wanneer ze even niet kijkt en hij ook niet, pak ik mijn maat 40 en zo snel als ik kan probeer ik hem ermee kennis te laten maken. Op het moment dat mijn mt 40 de klap op de grond maakt, schrikt Eva op.

Haar ogen worden groot, haar mond gaat open van schrik en ik zie de afschuw in haar ogen:

‘ Wat DOE jij!?’

‘Ehh, nou ehm…’
Ik weet geen gepast antwoord, ik ben betrapt. En ik heb ook nog mis geslagen.

Grr, die irritante vlieg!