Eerlijk is eerlijk, ik ben toch niet altijd even eerlijk. Zeg ik. Met enige schaamte. Maar, klets ik het goed, het was een leugentje om bestwil. Daarbij kwam het zo impulsief mijn mond uitrollen, dat ik er amper iets aan kon doen. Sterker nog ik moest er zelf bijna hard om lachen. Gelukkig heeft mijn vriend het niet gehoord, want hij had absoluut de waarheid verklapt met zijn gelach.

Kinderen zijn nieuwsgierig. Ze willen alles weten, alles zien en het liefst ook (bijna) alles voelen. Aanraken. Zo ook die van ons. Wanneer wij in een winkel lopen hoor ik steeds mijn moeder in mijn hoofd:

‘Handjes op de rug en kijken doen we met de…?’

En dan mijn zus en ik braaf:
‘Ogen!’

Eva en Saar zijn nog niet zo braaf, helaas. We moeten nog even door trainen. Ik vind het namelijk wel heel belangrijk. Willen we het niet kopen, dan blijven we eraf. Maar die nieuwsgierigheid hebben ze niet alleen in winkels. Nee die “ik wil alles weten-zien en voelen” drang speelt ook op andere plekken op.

Zo zitten we te lunchen in een leuke tent, als Eva achter haar een oude theepot spot. Echt zo’n antieke. Hij roept het uit: ‘Raak mij aan! Ik ben mooi!’ Ze kijkt naar mij en ik zie de nieuwsgierigheid groeien. De twinkel verschijnt in haar ogen en haar mondhoeken krullen ietwat omhoog.

‘ Nee!’ Doorbreek ik haar “ik wil voelen” drang. ‘Alleen kijken.’

‘Waarom?’ Vraagt Eva. En dan komt het. Zonder te aarzelen of stotteren zeg ik:

‘Het is heel oud.’ Dat is nog waar.

Leugen nr. 1
‘Het is kunst.’

Leugen nr. 2
‘Als jij het aanraakt, gaat er een alarm af!’

De leugens stapelen zich zonder schaamte op.

Leugen nr. 3
‘Als het alarm afgaat, dan hoor je heel hard WHIE-OE-WHIE-OE door het hele restaurant.’

Leugen nr. 4
‘En dan weet iedereen dat JIJ eraan gezeten hebt!’

Ik knik erbij, wel drie keer, met ogen als schotels zo groot, om het kracht bij te zetten. Dan pas ik mijn toon aan en zeg zacht, bijna fluisterend:

‘Ik zou er dus maar niet aan zitten.’

Ze heeft er nog amper naar durven kijken 😂