In een flits iemand voorbij zien komen?

Haar in de krul, make-up perfect, kindjes aan de hand, rustig lopend met een vriendelijke glimlach?

Dat was ik niet. 

Klotsende oksels, zweet op haar bovenlip, rood hoofd, kinderwagen voor zich uit duwend, die ondertussen de peuter achter haar aanmoedigt nog wat harder te gaan?

Kan niet missen! Dat was ik.

Ineens begrijp ik de “meelijwekkende” blikken bij het horen van de leeftijden van onze kinderen een beetje beter. Want het is nu best druk!

De verandering van goed te doen naar hoe ga ik dit in hemelsnaam doen komt door school en de schooltijden. Die vallen, laat ik jullie niet vermoeien met alle details, wordt een lang verhaal, maar die schooltijden vallen samen met:

– slaapjes
– voeding
– en in de meeste gevallen ook met poep.

Heel veel poep, te veel poep, vertragende poep. Niet de poep, maar alles wat erbij komt kijken. Verschonen, wassen, omkleden. Ja leuk de hele rataplan. Zo kwam ik in de eerste schoolweek al te laat. Gênant! Maar ook vooraf jassen en schoenen aan, slaapjes uitstellen en voeding vervroegen helpt niks als er poep tussen komt.

Na het verschonen etc. sprint ik de deur uit, de kinderwagen voor mij uit duwend, terwijl ik bij het achterom kijken Saar aanmoedig nog wat harder te gaan. In het voorbij gaan zwaai ik of zeg ik gedag tegen anderen, maar ik loop zo snel dat ze het vast niet zien of horen. Ik schaam mij dood. Iedereen denkt er vast wat van. Maar ik ben te moe om mij er druk over te maken. Ik ben allang blij als ik zonder al te veel hijgen op tijd op school aankom. Goede deo zorgt ervoor dat ik fris ruik en een rode blos staat gezond. Zullen we maar zeggen.

En over de resterende zwangerschapskilo’s maak ik mij ook niet meer druk. Die raak ik zo vanzelf kwijt.

Supermom is ver te zoeken.