Alsof ik in de boksring sta. De eerste klap komt keihard aan. Ik schrik, moet even schakelen. Zo die zag ik niet aankomen. Ehh wat!? Hoorde ik dat goed? Net als ik mij dat afvraag komt de tweede klap. Iets zachter. Ik vang hem ook wat beter op. Die eerste maakt deze tweede beter te verwerken.

Mijn vriend zit erbij, houdt mij nauwlettend in de gaten en doet zijn best niet te lachen. Blijkbaar kijk ik nogal verontwaardigd. Verbaasd over wat er net is gebeurd.

Rewind!

Mijn vriend vraagt de kinderen of zij mij een goede moeder vinden. Saar moet er even over nadenken. Eva daarentegen heeft haar antwoord paraat.

‘Nee!’

Bam! Klap één. Recht in mijn gezicht. Huh, hoezo niet? Mijn vriend ziet het mij denken.

‘Niet? Vind je mama geen goede moeder?’ vraagt hij nogmaals.
‘Nee!’ Bam. Klap twee. Nou ja zeg, wat heb ik misdaan? Pff.

‘Mama is lief!’ Zegt ze dan met klem tegen haar vader.

‘En! Mama is héél leuk!’

Mijn gezicht breekt open. Ha! Ik neem aan dat ze de betekenis van goed gewoon nog niet zo goed begrijpt.
Lief en héél leuk! Ik kom als winnaar uit de ring. 😉