Vanavond is het weer zover. Sjokkend langs de deuren, bedelend om snoep. We zingen in ruil daarvoor wel een prachtig liedje. Of twee. Niet altijd even zuiver, wel uit een goed hart. U vraagt, wij draaien. Zoiets.

Maar het gaat natuurlijk maar om één ding. Het resultaat, de beloning, snoep. Snoep mensen. Geen mandarijn, nee ook geen banaan, geen fruitsuiker in het algemeen. Gewoon kunstmatige suiker graag, in overvloed. Chocola ook goed. Vindt mama ook lekker.

Ja ik snoep mee. Een beetje. Want:

1: Het is altijd teveel.
2: Teveel is slecht voor de kinderen.

En dan de belangrijkste reden:

3: Ik loop mee. Ik druk op de bel. Anders doet er überhaupt niemand de deur open. Simpel omdat de meiden nog niet bij de bel kunnen. Dan moedig ik ze aan om het liedje in te zetten om uiteindelijk in mijn eentje uit volle borst te zingen dat ik zelf een dikzak ben.

Reden genoeg denk ik zo.

Gek genoeg blijft mijn zak altijd leeg. Dus ja ik snoep stiekem mee. Heb ik wel verdiend 😉

Ps: De meiden zingen de “dikzak” versie niet. Wij zitten nog in de “tik tak” fase.