Ik ga een avondje uit. Naar de bios welteverstaan. Het voelt alsof ik naar een mega gaaf uitje ga. Ik ben zo blij als een kind. De oppas, gewoon hun vader, is geregeld en het tijdstip te halen. De vroege film voordat we de late film verstoren met gesnurk. Het gezelschap is goed en de film die ik in gedachten heb, is waarschijnlijk herkenbaar en werkt op de lachspieren. Ik kijk ernaar uit, heb er zin in.

Mijn zus vraagt ergens op de dag welke film het is die ik in gedachten heb. Terwijl ik in de keuken bezig ben, antwoord ik dat de Nederlandse film mij leuk lijkt. Mijn zus googled wat en reageert met een vraag over één van de spelers. Achteloos beaam ik het met een: ‘Ja, dat zal wel.’

De tijd blijkt toch nog een dingetje. Lees een race tegen de klok met op tijd eten, drie kinderen, opruimen etc. en vertrekken, waardoor we hakken billen van de parkeerplaats naar de bioscoop rennen om op het nippertje een kaartje te kunnen kopen. Opgelucht ploffen we neer op de, tegen betaling, extra luxe loveseat. Om er binnen vijf minuten af te gaan. Zit niet.

De trailers starten. Wij kijken. Dan begint de film. Dit belooft leuk te worden. Even kijk ik opzij en zeg tegen mijn zus: ‘Het begint!’
Ze kijkt mij aan met haar wenkbrauwen omlaag en mimiekt nee-hee. En dan op fluistertoon:

‘Dit is een voorstukje.’

Huh!? Nee, dit is de film die ik bedoel. Dan komt het in beeld. Deze film wordt VERWACHT, over twee weken. WAT!? Nee, wat is dit dan voor film? Waar gaan wij naar kijken?

Ssst het begint.

Het is een vreselijke film, saaier dan saai en suffer dan suf. In het begin denk ik, hoop ik, dat het een langere inleiding heeft dan normaal. Even lijkt het er zelfs op dat ik gelijk krijg als Waldemar Torenstra in beeld komt. Toch nog spanning en sensatie. Maar wanneer hij als figurant een figurantrol vervult en de pauze zich aandient weet ik dat de inleiding nu wel voorbij is en dat het waarschijnlijk niet meer beter wordt. Einde verhaal. We proberen of zappen in de bioscoop een mogelijkheid is, door de waarheid te vertellen. Drie kleine kinderen, eindelijk een avondje uit, mij vergist, gehoopt op een andere film. Heb ik al gezegd dat ik ein-de-lijk een avondje uit ben? Maar het helpt niet, het is helaas geen optie. Het is of de film afkijken of naar huis.

We drinken nog een stevige borrel. Alcoholvrij. En vertrekken in de pauze om thuis op de bank popcorn te eten!

Echt heel leuk zo’n avondje uit. Moeten we nog eens doen. Laten we zeggen, over twee weken!?