Na het krijgen van kinderen leer je te onderhandelen, dreigen en chanteren. De stelregel bij al die drie dingen is:

Is het reëel en, essentieel, is het uitvoerbaar?

Wedden dat onderstaande dingen zonder pardon af en toe je mond uit komen.

Pas op hoor, anders…:

– Ga je maar lopen.
Alsof je je kind echt langs de kant van de weg eruit zet en daar laat staan. Euh nee.

– Ga je in je pyjama naar school.
Je denkt er niet over. Stel je voor wat anderen wel niet zullen denken. Maar wacht, misschien snappen ze jou als geen ander. We all live the same struggle.

– Ga je zonder eten naar school.
Mm waarom eigenlijk niet, scheelt een heleboel gedram van mijn kant. “Neem nog een hap, kom op even door eten, het is bijna tijd.”

– Mag je nooit meer ….
Vul maar in, alles past op de puntjes. Alleen uitvoerbaar? Nee!

– Blijf jij thuis.
Home alone. Leuk voor een film, niet voor het echie.

– Nou doeiii ik ga!
Ondertussen heel hard hopend dat ze in paniek achter jou aan komen rennen, als ze denken dat je gaat. Ik heb het geluk dat mijn kind precies hetzelfde denkt: Nou doeiii ik ga… de andere kant uit. Wie rent achter wie aan?

Juist ja, ik achter haar. Ik ben er gewoon geen kei in. Doe het eigenlijk ook te weinig. Merk dat het onderhandelen, dreigen en chanteren vaak mijn laatste truc is. Als de trukendoos leeg is.

En jij, maak jij je er ook wel eens “schuldig” aan?