Met zijn allen op de wc. Ik kan leukere dingen bedenken. Het is te krap. Echt, er komt een moment dat één van de drie klem komt te zitten tussen mijn billen.

De één wil niet staan, maar liggen past ook niet. Ga nou staan! De ander moet nodig. Zij wurmt zich een weg naar de wc-pot. Met de één ben ik nog in strijd om haar te laten staan. Die strijd geef ik na vier pogingen op. Dan niet! Waardoor zij zich stoot. Is uiteraard mijn schuld. De ander is klaar. Meters wc papier worden gepakt door de één. Heel behulpzaam. Bedankt, zo is het wel genoeg. Niet behulpzaam vindt de ander, ze wil het namelijk zelluf doen.

We schuiven er één door. De grondligger plaats ik op de wc, met een “niks aanraken” instructie. De ander staat opgevouwen in de hoek. Ik manoeuvreer mijzelf tussen haar en de maandverband container in. Hang al boven daar waar de actie is, klaar om te vegen. Het papier wordt wederom aangereikt. Heel fijn! Maar ook nu wordt er niet door iedereen zo positief op gereageerd.

Dan ben ik aan de beurt. Beiden heb ik het liefst voor mij in het zicht. Meer opties zijn er simpelweg ook niet. Het duurt slechts seconden voordat ze het slot hebben gevonden. Lief en geduldig vraag ik eerst of ze het slot erop willen laten. Waarom!? Is de, belachelijke wedervraag. Omdat ik nog op de wc zit. Dat schijnt niet uit te maken en daar gaat weer een handje richting het slot. In plaats van vragen zeg ik nu dat ze het slot erop moeten laten. Maakt geen indruk. Ik zeg nadrukkelijk, maar zacht (fijn een openbaar toilet) dat ik in mijn blote billen zit en dat niet iedereen dat hoeft te zien. Dat vinden ze wel een grappig idee. Ik houd mij in de volgende minuten bezig met plassen, vegen, het slot van de deur en twee meisjes die elkaar duwen om aan het slot van de deur te kunnen zitten.

Relaxed wc bezoekje zo.

Als ik klaar ben en mijn broek zo snel mogelijk omhoog hijs, schiet één langs mij heen, raakt de wc aan, kijkt uitdagend naar mij en lacht. En ik!? Ik zeg niks. Ze zit aan de wc borstel. Kijkt weer naar mij. Lacht. Openbaar toilet hè! Ik vind dat zo smerig. Ik buig voorover, fluister voor haar duidelijk hoorbaar en kalm:

Daar zit poep en plas aan van andere mensen. Dat zit nu fris aan jouw vingers. Dezelfde vingers die jij zo weer in je mond steekt. BAH! Dan draai ik mij om, open zelf het slot en laat haar verbijsterd achter.

Wie het laatst lacht… 😉