Waarom zitten er überhaupt oren aan mijn kind? Ik roep en roep, maar mijn woorden bereiken haar niet.

Kinderwagen op de rem. Ik zet de sprint in. Hakken, billen, hakken, billen en herhaal. In mijn hoofd gaat het zoveel sneller dan in werkelijkheid met bevalling nr. 3 nog maar zo’n 6 wkn geleden. Ik roep. Zonder resultaat. Ze lijkt het een leuk spel te vinden. Mama die zo hard achter haar aan komt. Ze lijkt zelfs wat gas bij te geven. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik kom te laat. Te laat. Dit red ik niet. Kansloos. Daar komt de weg. Ze heeft zo’n vaart. Nog een aantal keer roep ik, vanuit mijn tenen, zo hard ik kan:

STOP! STOPPEN!

Zonder resultaat. Ze ziet de weg. Meters te laat. Snapt nu misschien waarom ik als een gek achter haar aan ren. Al gillend en schreeuwend dat ze moet stoppen. Ze is te laat met remmen. Neeeeee…

Paniek!

Snel kijk ik of er verkeer aan komt. Als ik weer naar haar kijk, zie ik dat ze de weg opschiet. Alles in mij staat stil. Mijn adem stokt. Ik zet opnieuw aan, nog een paar meter. Op afstand zie ik een auto naderen. Ik kom bij haar aan, buiten adem. Tijd om op adem te komen is er niet. Ik steek mijn armen uit, schuif ze onder haar oksels en pluk haar met loopfiets en al van straat.

Kleine scheurmonsters zijn het. Tel daarbij op dat de ze geen inschattingsvermogen hebben en geen angst kennen en je hebt een haast dodelijke combinatie.

Eerst knuffel ik haar plat en bekom ik van de schrik. Dan kan ik het niet laten om haar toe te spreken. In de hoop dat dit nóóit meer gebeurd!