Jij en ik, wij. We doen het. Ongevraagd uitleg geven. Voorbeeld:

– Een moeder met kind rond etenstijd in de supermarkt. Nog even snel. Iedereen moe, iedereen honger. Moeder struint door de winkel en Mini ligt languit op de grond. Te huilen. Moeder legt, nog voor ik het kind zie (want ik hoorde Mini buiten al) uit: moe, lange dag.

Moeder, respect voor deze actie. Wij weten het en voelen jou. Het liefst vermijd je de supermarkt na een lange dag. Helemaal rond etenstijd. Kunnen ze geen opvang regelen aan het begin van de supermarkt voor kinderen rond etenstijd? Een leuke speelhoek oid.

– Zusjes/broertjes hebben ruzie. Moeder roept herhaaldelijk: ‘Hou op, houd nou eens op!’ Kinderen reageren niet eens. Pff zucht ze, waarna ze vervolgt: ‘Zo doen ze anders nooit.’

Hahaha dat is de beste grap die ik vandaag gehoord heb. Schei uit! Dat doen ze allemaal. Sterker nog soms vertel ik mijn kinderen kalm en stoïcijns dat ze elkaar zo hard mogelijk moeten slaan en dat ze vooral hun uiterste best moeten doen. Maar ik wil daarna niemand horen huilen. Werkt als een tierelier. Ze vinden het zo’n achterlijk voorstel, dat ze na ervan te zijn bijgekomen als bondgenoten verder spelen. Met een gemene deler: hun rare moeder, ik dus.

– Moeder met meerdere kinderen voor het wc hokje van een openbaar toiletgebouw: ‘We gaan allemaal even plassen.’ Kind: ‘Ik hoef niet.’ Moeder: ‘We gaan het toch even proberen.’ Kind: ‘Ik hoef niet.’ Moeder: ‘En toch proberen we het.’ Ze kijkt naar mij en start haar volgende zin met: ‘Als ik het niet doe…’

Stop maar. Ik snap je: Als je het niet doet, sta je zometeen 200 m verderop in de rij bij een attractie, bijna aan de beurt en dan moet hij ineens wél plassen. Bovendien, we weten gewoon dat ze moeten. Wij moeders weten dat!

– Kind vertrekt uit speeltuin. Horizontaal onder de arm van de moeder. Moeder loopt wat ongemakkelijk langs mij heen en stamelt: ‘Ze heeft het zo leuk gehad, ze wil eigenlijk niet weg, maar we moeten…’

Maakt het uit, al heb je geen andere afspraak. Als jij wil gaan, dan ga je. Het luchtalarm gaat sowieso af. Of je nu weggaat of over een half uur of uur, verandert niks aan de zaak. Zie het positief: er is niks mis met de longen.

Jij en ik, wij. We doen het. Ongevraagd uitleg geven. Vooral in situaties waarbij onze kinderen dreinen. Ik ben nog geen moeder tegen gekomen die het niet doet. Het zou een verademing zijn. Laten we bij deze afspreken ermee te stoppen. Simpel omdat we dondersgoed weten hoe kinderen kúnnen zijn, dat ze allemaal wel eens zo doen en dat we ontzettend veel van ze houden.

Tot de maan en terug, als in een retourtje, maar dat we ze, bij wijze van, ook wel eens een enkele reis wensen.

Dat snappen we. Zeg maar niks …