Wel eens gehoord van de roze olifant in de kamer? Iedereen ziet hem, maar niemand praat erover. Wij hebben een andere variant in de kamer.

Papa. Hij is er wel, maar je ziet hem niet.

Het is weekend, 17.50 uur. Eindelijk een dag waarop ik niet drie, vermoeide, hongerige kinderen hoef te vermaken terwijl ik sta te koken. Weekend betekent in ons geval dat papa thuis is tijdens het koken en eten.

Ik loop bijna fluitend naar de keuken, waar ik mij een moment terug trek voor de ondankbare taak om een voedzame maaltijd op tafel te zetten, die 2 van de 5 met weinig liefde zo van zich afschuiven onder een luide:

Bah, dat vind ik vies!

Het is mijn me-time van deze dag, dus ik vind veel goed. Ik pak de ingrediënten erbij en ik heb de koelkast nog niet dicht … of … er gaat iets mis. Onenigheid, iemand doet zich zeer, iets lukt niet. Weet ik veel wat. Maakt ook niet uit. Daar komt de eerste met het volume van het maandelijkse alarm de keuken in rennen. Dat ze in haar sprint op een haar na over haar vader struikelt, verandert niks aan haar koers.

Op naar: MAMA!

Hij zit grrdkjgrr! op de grond in de kamer binnen een straal van 1 meter van de kinderen vandaan. Met hen te spelen! Dat ze tijdens haar sprint loeit als een sirene en bijna struikelt over hem, is tot mijn grote verbazing voor hem geen reden om zijn hulp aan te bieden. Zij zelf rekent daar ook totaal niet op, totdat ze in de keuken haar relaas staat te doen en ik lief zeg:

‘Papa is er ook, hij helpt vast!’

Ze moet even verwerken wat ik zeg. Dan zie ik het kwartje vallen. Ze draait zich om en met een gedempte sirene zet ze koers richting haar vader.

Ondertussen mimiek ik mopperend en met rollende ogen tegen de onzichtbare man in de kamer:

‘JOEHOE, jíj kan toch ook helpen!?’