In de meeste gevallen start je samen een gezin. Het begint met een toekomstbeeld, een wens. Een wens van ons samen. Dat samen gevoel is vooral in het begin erg aanwezig. Totdat het lukt. Allemaal leuk en aardig dat samen zwanger zijn. Maar de keren dat ik het heb meegemaakt groeide de baby in mij. Spuugde ik de eerste maanden, gierden de hormonen door mijn lijf en als ik uit eten ging bestelde hij een carpaccio en zat ik een salade te herkauwen.

Dat gevoel van samen ebt snel weg na de conceptie.

Aan het eind van de zwangerschap, wanneer de bevalling nadert steekt het samen gevoel weer de kop op. Ons kindje wordt bijna geboren, je kijkt er samen naar uit. Maar damn, die bevalling. Ik hoef vast niet uit te leggen wie de bevalling doet. Dat hij mij steunt en na afloop ook moe is, is lief hoor. Maar wanneer hij die eerste nacht knock out ligt en ik strak van de gierende hormonen de eerste nacht, van de velen die nog zullen volgen, doorhaal, zakt het gevoel van samen vrij snel weer weg.

Dan de kraamweek, samen. Vliegt voorbij. Hij aan het werk, daar zat ik alleen.

Ook nu ze ouder zijn. Oppas regelen, spontaan de deur uit, tassen inpakken, uitjes plannen, huishouden, koken en de verzorging in brede zin. Het samen gevoel steekt af en toe de kop op, om nog voordat je eraan gewend bent, weer te verdwijnen. Ik voel die verantwoordelijkheid als vanzelfsprekend, hoort erbij, doe ik met liefde. Dat de balans soms ver te zoeken is, kan mij vaak niet deren. Maar soms.

Soms spring ik uit mijn vel. Ben ik het zat. Die verantwoordelijkheid voor het hele gezin voelt dan ineens loodzwaar. Niet alleen te dragen. Waar is dat samen nu? Roep ik dan. Jij, ik, wij wilden dit! Niet alleen ik. Regel ook eens een oppas, help eens mee met huishouden/de verzorging/inpakken en let eens uit jezelf op de kinderen en niet enkel als ik erom vraag.

Het is goed om af en toe van mij te laten horen. Even weer terug naar het samen. Want ik ben er ook debet aan. Ik ga als een speer, heb het overzicht, plan en regel alles. Doe het huishouden in een handomdraai, klaag zelden en ben ongeduldig. Wil ik dat iets gebeurt, dan het liefst gisteren. Doet hij het niet, dan doe ik het zelf. Totdat de emmer vol is en overloopt.

Dan spreken we af dat hij beter zijn best zal doen en ik wat minder, zodat er voor hem ook ruimte is om zijn best te doen.

Samen komen we er wel!