Zij zit op een stoel. Met in haar handen een boek. Heel af en toe kijkt ze kort op van haar boek om zich vervolgens weer te verdiepen in de letters die geschreven staan. Ze geniet van de rust van het lezen, ondanks het achtergrondgeluid van spelende kinderen, een beachballend stel en voetballende pubers. Als je enkel naar haar zou kijken, zou je denken dat ze alleen is. Maar de spullen om haar heen verraden dat het niet zo is.

Na enige tijd verschijnt er een jongetje en zijn vader. Haar zoon en haar man. Ze vragen of zij gezien heeft wat ze zojuist hebben gedaan. ‘Ja’, jokt ze. ‘Knap hoor’, voegt ze eraan toe. ‘Wil je het filmen mam?’ Vraagt haar zoontje. ‘Doe ik morgen wel’, zegt ze met haar blik alweer op het boek gericht. De man heeft tot dan toe weinig gezegd. Nu zegt hij afgemeten:

‘Dat lukt vandaag niet zeker, want, jíj hebt vakantie hè!’

En tegen zijn zoon, vol sarcasme:

‘Mama heeft vakantie!’

Ze reageert nauwelijks. Wel zegt ze dat er morgen weer een dag is en dat er genoeg dagen zullen volgen. Dit is tenslotte pas de eerste volledige vakantiedag. Zoonlief vindt het oké en loopt enthousiast terug naar de zee. Manlief heeft zicht- en hoorbaar meer moeite. Hij loopt stampvoetend en mokkend achter zijn zoon aan.

En de moeder? Zij heeft niks door. Ze is alweer zo verzonken in haar boek, dat ze het niet opmerkt. Want:

Mama heeft vakantie.