Ik voel het nog steeds na al die jaren. Het gevoel dat ik als klein meisje heb ervaren. Met een vol gespaarde portemonnee met mijn ouders naar de speelgoedwinkel om die ene pop te gaan kopen die ik zo graag wil. Het gevoel van trots dat ik er zelf voor heb gespaard en ook het gevoel van “even slikken” als mijn portemonnee van goed gevuld naar leeg gaat. Als ik eraan denk ben ik weer dat meisje van 8 jaar oud.

Hoe anders is dat nu!

Even pinnen zo gepiept. Zelfs zonder pincode. Online op een paar knopjes drukken en twee dagen later komt de pakketbezorger het bij je thuis brengen. Iedereen neemt even blij het pakket over van “onze” pakketbezorger.

Ik breng mijn kinderen op deze wijze niet de waarde van geld bij.

Het zet mij aan het denken. Ik wil ze wel het waardegevoel meegeven. De wens om iets te willen hebben, ervoor te sparen of ervoor te werken, om het dan na een tijdje zelf te kunnen kopen. Tussentijds je spaarpot leeg gooien, je geld tellen, uitrekenen hoeveel je nog moet sparen. Dat is niet alleen zinvol, ook leuk!

Dát gaan we doen. Met een spaarpot. Nu alleen nog bedenken in welke vorm. Zakgeld of niet? Wekelijks, met regelmaat of af en toe? Maandelijks lijkt mij wat onoverzichtelijk voor een kleuter.

Hoe breng jij je kind waarde van geld bij?