Voor de nachten ben ik er voor de kinderen. Meestal dan. Dat is een verdeling die in de loop der jaren onbesproken is afgesproken. Zo gaan die dingen soms.

Ondanks dat ik die zware, nachtelijke, klus klaar … Heb je al medelijden met mij? Valt mee hoor. Over het algemeen slapen onze kinderen. Ondanks dat ik dus die zogenaamde zware klus klaar, roepen de kinderen altijd om hun moeder. Overdag, in de avond en ’s nachts. Toch ga ik er negen van de tien keer uit.

Tot die ene vroege ochtend van de week. Over de babyfoon klinkt wat gestommel. Voortekenen dat er iemand aan het ontwaken is. Naast mij geen enkele poging tot uit het bed komen. Maar dan komt het. Luid en duidelijk door de babyfoon horen wij:

‘Papa, papa!’

Ik weet niet wat ik mee maak. Niet eerder heb ik mijn vriendin zo snel uit bed zien springen. Op een holletje rent ze naar zijn kamer om hem liefkozend uit bed te halen. Ik zie het helemaal voor mij. Compleet met een dikke knuffel en een kus op zijn voorhoofd, zegt ze:

‘Goedemorgen kleine boef!’

Ze weet niet half wat een boef het is. Gisteravond heb ik een dealtje met hem gesloten:

Zeg vriendje, als jij morgenochtend vroeg voor één keer luid en duidelijk “papa” roept, dan beloof ik dat mama jou uit bed komt halen. 😉