We hebben vanavond voor het eerst onze schoen gezet. Als ze in bed ligt, zegt ze:

– Mama, ik ben bang.

Als moeder weet je gewoon wanneer het echt is. En nu is het echt. Ze is bang. Zacht vertelt ze waarvoor:

– Mama, ik ben bang dat hij ons huisje voorbij loopt en ik ben ook bang dat ik de Pieten op het dak hoor.

Ach lieverd. Hij loopt ons huisje vanavond vast niet voorbij. Het is de eerste keer dat wij onze schoen mogen zetten, dus dan denk ik dat er wel een kleinigheidje in komt.

– Want mama, als ze ons huis voorbij lopen, dan hebben we onze schoen voor de eerste keer gezet en dan krijgen wij geen cadeautje. Dat zou ik wel jammer vinden.

Dat komt vast goed lieffie!
Over de Pieten op het dak. Zij zijn zo getraind, dat horen wij niet.

– Nee hoor mam, de nieuwe Pieten kunnen nog niet alles. Zij moeten nog veel oefenen.

Bedankt Sinterklaasjournaal.
Weet je Eef, misschien hoeven ze wel helemaal niet het dak op!

– O nee?

Nee, wie weet leggen ze de cadeautjes wel in de schoenen.

– Maar ze kunnen toch niet naar binnen?

Dom van mij om dat te zeggen. Hoe los ik dit op? Ik ga niet, net als mijn moeder zeggen dat de deur van het slot is, zodat ze naar binnen kunnen.

1. Kind bang en

2. Dan moet je de deur ook echt van het slot doen, anders kan je het zeker niet verklaren naar je kind. Snel iets anders verzinnen.

Nou misschien wel.

– Hoe dan?

Daar hebben ze vast een maniertje voor.
Ja joh, doe net of het inbrekers zijn. Goed bezig. Ik herstel de boel met:

Lieverd, maak je maar geen zorgen. Dat is niet nodig en als je wel wat hoort, kom je maar gauw naar mij!

Dus Pieten, doe alsjeblieft een beetje zachtjes op ons dak 😉