Zondagochtend, allemaal in onze pyjama. Liedjes van de radio vullen de kamer. Na het ontbijt wordt er een hut gebouwd met dekens en kussens. De rollen worden verdeeld: grote zus, kleine zus en kleine broer. Het is gemoedelijk en lief. Op een bepaald moment willen ze tekenen. Ik “haak aan” en stort mij op de teken- knutselbak om orde in de wanorde te scheppen. Oude knutsels eruit, stiften bij stiften, wasco bij wasco etc.

De meiden gaan op in het kleuren van een paas-plaat, het maken van kerstkaarten en liefdes uitingen voor vriendjes en vriendinnetjes. Ik ben gefocust op de opruimklus. Ons mannetje dwarrelt er tussendoor. Mijn aandacht voor hem verslapt.

En juist op die momenten gebeurt het.

Hij pakt iets uit de kast met, voornamelijk, speelgoed. Is zoet aan het spelen. Geen reden voor mij om alert te zijn. Dus ik struin even door in de volle crea bak. Tot ik in mijn ooghoeken zie waarmee ons ventje speelt.

Pasfoto’s! Hij maakt zijn eigen foto’s tot een papier prop die niet zou misstaan in en naast een prullenbak van een ouderwetse schrijver.

Sh*t!

Ik kom in actie en laat duidelijk merken, dat het niet mag en ontzettend zonde is. Mijn gevoel weet ik goed over te brengen. Hij kijkt mij met gebogen hoofd stilletjes aan vanonder zijn wimpers. Zijn lipje begint te trillen en dikke druppels tranen komen uit zijn ogen tevoorschijn en rollen over zijn wangetjes. Hij huilt hard en zielig. En dát komt bij mij weer hard binnen. Ik pak hem vast. Hij klimt als een aapje in mij en huilt verder.

Zo zitten we een paar minuten op de grond. Hij verdrietig en ik met een schuldgevoel. Als ik, op dat moment, aandacht voor hem had gehad, dan was het niet gebeurd…