Heel lang geleden…

Zo begint een sprookje meestal. Met een idyllische achtergrond, groen, wat rond huppelend (klein) vee. Daarna volgt de intro, de opbouw. Halverwege komt een romance de verhaallijn aanvullen. Gevolgd door een spannend stuk waarbij onzeker is of de liefde stand kan houden om uiteindelijk na uitschakeling van de slechterik te eindigen met…

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Heel lang geleden…

Zo begint ook dit, ons sprookje. In een iets minder romantische omgeving, gewoon aan de eettafel met half lege borden. Hier en daar etensresten naast de borden, op het gezicht en geheel in stijl, met een mond halfvol, start Saar vol overtuiging:

Heel lang geleden heeft een mevrouw Gijs bij ons gebracht. Ja, toch mam? Ik verslik mij zowat, denk kort terug aan de zwangerschap en de niet geheel onbelangrijke bevalling, houd mijn lach net op tijd in, trek mijn gezicht terug in de plooi en zeg neutraal als ik kan:

‘O ja’. Het hangt tussen een vraag en een bevestiging in. Saar besluit dat het om een bevestiging gaat en stelt mij gerust, door te zeggen:

Hij mag wel bij ons wonen hoor en voor héél lang bij ons blijven.

Dat jullie het even weten. Gijs is gebracht door een mevrouw. Is weer iets anders dan de melkboer. Hoe dan ook:

En we leven nog lang en gelukkig!