Dit ben ik. Zittend op het aanrecht. Waar de kinderen normaal op die plek zitten, de kunst van het koken afkijken en openlijk snoepen van de ingrediënten, zijn dit keer de rollen omgedraaid. De kinderen achter het fornuis, roerend in de pannen. Lach ik onderwijl mijn liefste lach in de camera.

Heus niet, mama je jokt, zouden de meiden zeggen. Opnieuw dan.

Dit ben ik. Zittend op het aanrecht. Bij één van mijn beste en oudste (in tijd) vriendin. Zij roert in de pannen, onze kinderen spelen in de kamer en ik zit als een klein kind bij haar in de keuken. Ik kijk, luister, observeer, houd een schuin oog op de kinderen en voel mij rijk.

Bij het terugzien van de foto komt dat rijke, warme gevoel terug en in de stilte van het moment van nu komt ook binnen waardoor het voor mij zo’n waardevolle foto is. De foto omschrijft onze vriendschap. We leren elkaar kennen voor ons twintigste en ik weet dat zij bij het lezen nu hardop lacht, omdat ik het niet precies weet en zij het misschien zelfs op de dag af weet.

Onze vriendschap bevat het mooiste element dat nodig is voor een hechte vriendschap. Namelijk dat je jezelf kan zijn. In alles. In al die jaren dat we elkaar kennen hebben we heel wat af gelachen, verdriet gedeeld, elkaar gesteund en hebben wij vakanties in de zon en in de sneeuw beleefd. Samen zijn wij zwanger geweest en kort na elkaar bevallen van onze eerste kind. Ruzies zijn er eigenlijk niet geweest en de keren dat er onenigheid is geweest komt niet verder dan drie (zou haast moeten in al die jaren, maar ik kan het mij niet herinneren).

Er is wel één ding dat mist. En dat vind ik regelmatig ontzettend jammer. We wonen niet bij elkaar om de hoek. Hoewel ik dat mis, brengt ook dat mooie momenten met zich mee. Zoals op de avond van deze foto. Op het moment dat alle kinderen in de auto zitten, wij klaar zijn om te gaan, blijkt iets mis te zijn met mijn auto waardoor wij niet naar huis kunnen. Het is wachten op de ANWB.

Mijn vriendin heeft, bijna voordat ik het door heb, mijn kinderen al uit de auto gehaald en ik hoor haar zeggen: Kom maar jongens jullie blijven gezellig nog even, ga maar naar boven dan gaan we lekker in bad. Terwijl ik de auto afsluit, zie ik haar het huis binnenlopen met alle kinderen voor zich uit, de trap op naar boven.

Ik voel mij een rijk mens en besef het zeer regelmatig, een goede vriendin is goud waard! ❤