Als er een vakantie aankomt, kan ik mij vooraf al enorm verheugen op het feit dat de meiden vrij zijn, het samenzijn, het onthaasten en de uitstapjes die je kunt maken met elkaar. Uitstapjes als een rondje fietsen, naar de kinderboerderij, dierentuin en het strand bijvoorbeeld. Heerlijk, het heet niet voor niks vakantie voorpret!

Maar verwachting versus werkelijkheid. De voorpret was leuk, de uitvoering is wat minder zullen we maar zeggen. Een groot deel van de twee weken zitten we binnen door ziekte. Aan een kant echt héél fijn dat ik er volledig kan zijn zonder aan werk te hoeven denken. Kunnen de kinderen lekker hangen en plakken bij mama, die zich voor het gemak na het douchen ook maar in haar jogging smoking hijst. Maar de andere kant is dat ik een onrustig gevoel krijg. Van het binnen zitten, het “niks” doen. Zo voelt het, want ik ben druk genoeg met knuffelen, troosten, verzorgen, schoonmaken en wassen. Ook ik moet af en toe gelucht worden, eruit en o ik baal ook dat we er niet met zijn vieren op uit kunnen nu de meiden vrij zijn van school.

Tussen de onrust door probeer ik te focussen op wat belangrijk is. Het nu, de ziektes, rust pakken en beter worden. Ook probeer ik, ondanks mijn onrust, te genieten. Juist ook van het kalm aan doen. Moeilijk, maar ik doe mijn best. We knuffelen, knutselen, spelen met de playmobil, bouwen een villa van duplo blokken, spelen spelletjes en hangen op de bank met een boek of een filmpje.

Ik kan mij niet helemaal neerleggen bij de situatie, waardoor ik aan het eind van de vakantie, als we even samen zijn, bij Eva peil hoe zij het ervaart.

Hoe vind jij de vakantie tot nu toe?
– Fijn en leuk!

Fijn en leuk!? Het antwoord verbaast mij. Van de twee weken is zij ook de meeste tijd thuis geweest, vanwege ziekte van haar broertje en zusje. Nieuwsgierig naar de achterliggende reden vraag ik door.

Wat vind je vooral fijn en leuk dan?
– Dat jij bij mij bent.

Punt. Uitgepraat. Tranen in mijn ogen. Rust in mijn lijf. Wat nou niks kunnen ondernemen, teleurgesteld over de vakantie. Ik spreek mijzelf streng en met een knipoog toe. Moeders doe eens normaal, dat waar jij je druk om maakt is allemaal onbelangrijk. Dat jij bij mij bent, dat wij bij elkaar zijn, dat is belangrijk. Dat telt.

Top vakantie hebben wij gehad. Samen thuis in joggingpak, just us!