Mama?…Mama?…Mama?
Op zijn allerliefst komt zijn stem door de babyfoon de woonkamer binnen. Niet boos of verdrietig, nee, op zijn allerzoetst. Het werkt. Ik sta op en loop naar boven. Bijna boven laat ik hem weten dat ik eraan kom. Mama…? Herhaalt hij nog eens.

Ik open zijn deur en zie hem staan. In zijn slaapzak, armpjes leunend op de rand, knuffeltje in zijn rechterhand en zijn linkerduim in zijn mond. Hij glimlacht lief. Bed? Ja schat, jij moet slapen. Nee… zegt hij zacht. Jawel lieverd, ik kom zo weer bij jou kijken.

Dansen? vraagt hij al even liefjes met zijn hoofd schuin.

Hij hoeft daar niet zo zijn best voor te doen. Ik ben al overstag gegaan, beneden toen ik aanstalten maakte om naar boven te gaan. Dansen doen hij en ik elke keer dat hij naar bed gaat. Ik til hem op, hij klemt zijn benen om mijn middel, slaat zijn armpjes om mijn nek en legt zijn hoofd tegen mijn hoofd of op mijn schouder. Dan doe ik de muziek aan en dansen, het is eigenlijk meer deinen, we samen tot het muziekje stopt. Meestal neurie ik de melodie mee. Voordat de laatste tonen klinken, verstevigd hij zijn greep en zodra de muziek is gestopt vraagt hij:

‘Een keer?’

We dansen nog een keer, een tweede dansje. Ik zou willen dat het eeuwig voortduurt, net als hij. Alleen, het is bedtijd. Ik geef hem een kus, knuffel hem en maak hem los van mij. Tot morgen lief mannetje, dan wagen we weer een dansje.

Ik kijk ernaar uit!