Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel.

Bij ons houdt dat in dat wanneer papa niet thuis is, logeren de oudsten bij mama. Op papa zijn plek. Het idee is altijd reuze leuk, net als de voorpret. Ze voelen zich extra speciaal, merken dat het een klein geheim is en kunnen ineens niét wachten tot ze naar bed mogen.

Ik duik er voor het gemak direct naast. Verhoogt de feestvreugde en daarbij is het uit eigen belang. Zo pak ik namelijk extra uren slaap, die ik hard nodig heb tijdens zo’n nacht. De plekverdeling verloopt geruisloos en nietsvermoedend beginnen we aan de nacht. Eva slaapt als eerst en Saar kletst zachtjes door. Neus tegen neus met een armpje om mijn nek. Zoals het gaat, vallen we ongemerkt samen in slaap.

Tot zover de romantische kant van het verhaal.

Twee uur later draai ik mij om, om mij nog net op tijd vast te kunnen pakken voordat ik op de grond smak. Poeh dat was op het nippertje. Ik kijk naast mij om te zien of iedereen er goed bij ligt en zie Saar overdwars in bed. Oké, terug in positie. Terwijl ik wakker lig, zie ik hoe er links en rechts een onbedoelde rake klap wordt uitgedeeld bij het draaien en zoeken naar een plek in bed. Iedereen slaapt door en ik val ook weer in slaap.

Tot ik wakker word van gesnik. Het dringt langzaam door, ik kijk opzij of iedereen in positie ligt en… mis er één. Lokaliseren waar het geluid vandaan komt. Het gaat wat traag.

Ik fluister zacht: ‘Eva! Waar ben je?’

Geen reactie.

‘Eef! Waar ben je, ik hoor je wel maar zie je niet.’

Enkel gesnik.

Ik loop door de kamer en vindt haar in een hoekje. Nog een slachtoffer van onze octopus in bed. Ik troost haar, leg Saar weer in positie en beloof (hoop heel erg) dat onze slapende wildebras zich rustig houdt voor de rest van de nacht. Ik ga weer liggen, met in gedachten, respect voor alle co-slapers. Ik ben een solo-slaper die morgen extra vroeg naar bed gaat.

Alleen.