Twee volwassenen, drie kinderen, twee banen, vier sporten, twee hobby’s, een huis, tuin en een sociaal leven. De dagen gaan voorbij, gebeurtenissen herhalen zich, nieuwe dingen introduceren zich, dagen worden weken, weken worden maanden en maanden worden jaren.

Er zijn ruim tien jaren voorbij. Tien jaar. In tien jaar tijd, hebben we elkaar ontmoet, zijn we meerdere keren verhuisd, zijn we ouders geworden, van baan gewisseld, hebben we mooie herinneringen gemaakt, knallende ruzies gehad en heerlijke seks.

Tien jaar zijn meer dan 87.600 uren die we als stel hebben beleefd. Wezenlijk bij elkaar en niet wezenlijk bij elkaar. Tussen die bijna 90.000 uren zitten heel wat uren waarin wij elkaar voor lief nemen. Als onderdeel van het meubilair. Je bent er, je hoort er en je blijft er. Langzaamaan verlies je de hitsigheid, de continue spanning, de behoefte om de ander 24 uur per dag te willen behagen. Het verslapt, net als mijn huid. Door de tijd en de dagelijkse beslommeringen.

En daar waar ik mijn huid dagelijks verzorg met een reiniging en een crème, schiet dat er bij mijn relatie wel eens bij in. Dan ben ik moe, chagrijnig, drukke dag gehad, vervelende kinderen en plof ik in de avond futloos op de bank. Blij met de rust, maar balend om wat er nog allemaal te doen is.

Niet de beste ingrediënten voor een sprankelende relatie. De relatie, het blijft, voor ons in elk geval, een werkwoord. Iets waar we soms met heftige discussies en altijd vanuit liefde tijd in blijven steken en aandacht aan blijven besteden. Anders redden we niet nog eens 10 jaar.

We zijn er niet altijd even goed in, maar de intentie is juist. Samen oud en grijs worden.

Het tweede is al gelukt.
Hoewel samen…