Wanneer is het gebeurd, dat ik mijn eigen wassen draai, zelf bepaal wat ik eet. Maar dat wél zelf moet koken. Dat ik degene ben die mijn armen om een kleine versie van mijzelf heen sla. Om troost, liefde of geborgenheid te bieden.

Wanneer?

Dat antwoord weet ik zelf natuurlijk wel. De momenten waarop, de jaren waarin het plaats heeft gevonden. Het is niet dat ik het vergeten ben. Ik ben ouder geworden. Volwassen. Tenminste dat ben je vanaf een bepaalde leeftijd automatisch, ongevraagd, zonder te checken of ik daar wel geschikt voor ben.

Nou kan ik het best dit volwassen leven. Gaandeweg leer je dingen. Door te vragen en te doen. Vaak genoeg ging en gaat er iets mis, maar ik concludeer, geheel objectief over mijzelf, dat ik een geschikte volwassene ben. Een volwassene, met werk, een relatie en moeder van drie kinderen.

Maar in die volwassen vrouw van 1.80 m schuilt nog altijd dat kleine meisje van toen. In mijn gedachten komt ze naar boven op momenten waarop ik hunker naar twee grote armen om mij heen, waarbij iemand sussend tegen mij zegt dat het wel goed komt én ik dat ook geloof. Of wanneer ik pas achteraf weet wat ik had moeten zeggen, omdat de situatie te plots is en ik erdoor ben overvallen. Ik kan mij soms zomaar ineens verbazen over wat ik allemaal “heb”. Een hart vol, een dak boven mijn hoofd en lieve mensen om mij (ons) heen.

Ik, een klein meisje, in het volwassen leven. Ik speel de rol met verve en vanuit de helikopter-view doe ik het fantastisch

… als klein meisje.