Ons kind is ziek. Geen verkoudheid, geen aanstelleritis, echt ziek. Bijna 40 graden koorts door een dubbele oorontsteking. Waar wij soms overleggen over wel of niet naar school laten gaan, is het nu direct duidelijk dat ze thuis blijft. In elk geval tot de koorts weg is.

Mijn vriend brengt Saar naar school en meldt direct dat Eva ziek is en krijgt als antwoord een tas met werk in zijn handen gedrukt. Kan ze maken als ze zin heeft. Hij neemt het aan, wat ik waarschijnlijk onder een lief knikje inclusief een “dank je wel”, ook had gedaan, en gaat op huis aan.

Eenmaal thuis draagt hij de tas over en als ik in de avond thuis kom van mijn werk, wordt mij verteld dat ze keurig al haar werk af heeft.

Wat!? Welk werk?

Ik word bijgepraat en sta versteld. Niet van de inzet van mijn kind, maar van het feit dat een echt ziek kind van zes een tas met werk mee naar huis krijgt. Mijn kind is braaf, volgzaam en wil graag voldoen. Dus maakt zij al het werk. Maar is het nodig dat je op zes jarige leeftijd leert dat er geen tijd is om ziek te zijn, geen tijd voor rust en beter worden?

Nou het zal mij niet gebeuren, denk en doe ik stoer. Als het aan mij ligt maakt ze de overige ziekte dagen geen enkel werkje van school. Dat lukt en ik voel lichte trots dat het mij niet is gebeurd. De trots duurt echter niet lang. Wanneer we de week erna aan tafel zitten, geeft ze aan dat ze niet naar school wil. Als we vragen waarom niet, antwoordt zij dat ze niet wil omdat ze al het werk dat ze niet heeft kunnen maken, moet inhalen naast het reguliere werk.

Ik beloof dat ik het met de juf bespreken zal. Tevens stel ik voor om het werk mee naar huis te nemen, om het samen in etappes te maken. Ze gaat ermee akkoord en samen gaan we de volgende ochtend naar school. Als ik het aan de juf voorstel krijgt Eva een schouderklopje en een “gekkerd” met de aanvulling dat het hélemaal niet hoeft, want ze heeft alles al af.

Mijn visie op zes jarigen en doorwerken met hoge koorts in plaats van rusten is die bewuste vijf minuten nergens meer te bekennen en…

…daar sta ik dan, lief knikkend.