Wat is het toch dat wij, vrouwen, ons kleiner maken dan wij zijn?

Ik ren de benen uit mijn lijf. Voor zover dat kan met ra. Please het liefst iedereen om mij heen. Behalve mijzelf. Iets met geen tijd en ruimte voor. Maak ik mijzelf wijs.

De liefste, leukste moeder. De leukste, sexiest partner. Lieve, attente vriendin, dochter, zus. Een goede, sexy huisvrouw. Grapje geen enkele huishoudelijke taak bevat sexappeal. Gele handschoenen, schuursponsje, losse haarlok. Zie je het voor je. Anyway, ik wil het allemaal zijn.

Nee zeggen vind ik kwetsend voor de ander, ook al betekent dat, dat ik ja zeg tegen mijzelf. Het liefst zou ik overal tegelijk kunnen zijn en 48 uur in één dag hebben, hoe vermoeiend alleen de gedachte al is. Dat het niet mogelijk is weet ik heus. Daarom zeg ik, met schuldgevoel, wel nee tegen anderen of activiteiten. Ik word er beter in en het bevalt mij wel.

Toch blijven er ook momenten waarop ik de benen uit mijn lijf ren, mijn uiterste best doe en ik mijzelf nóg steeds niet fantastisch vind. Het is niet goed genoeg. Ik doe mensen tekort, het huis is niet schoon genoeg, ik doe niet genoeg leuke dingen met de kinderen, ik loop er niet gelikt bij, ben zeker niet altijd sexy en een compliment haal ik neer met: ach joh is niets.

Als ik het met vriendinnen bespreek, is er herkenning, vallen ze mij bij en vragen we onszelf af waarom wij niet naar onszelf kijken, zoals een ander naar ons kijkt. En voor wie doen we dit nou eigenlijk!?

Maar ik vind jou juist zo krachtig. Alles goed georganiseerd, alles en iedereen verzorgd, je blijft kalm, ook al schreeuwt je kind het hele dorp bij elkaar en ondanks je ziekte, is je huis aan kant, zie je er goed uit en je staat er wel. Altijd.

Nou, áltijd, is natuurlijk niet zo. Was dat maar zo. Schiet door mij heen. STOP. Daar ga je alweer. Terug naar wat zij zeggen. Dat is wat zij zien. Dat is wat ik laat zien. Wat anderen laten zien. Wat wij elkaar laten zien. Wij vrouwen maken elkaar gek. Onbewust en onbedoeld. En de lat wordt ondertussen steeds hoger gelegd.

De lat lager leggen, ballen laten vallen. Dat kan ik, dat kan jij en dat kunnen wij. Dat is niet het moeilijkste, het moeilijkste is:

Los kunnen laten wat een ander er misschien wel van zal denken.

En het grappige is. Wanneer een mede moeder zichtbaar de ballen laag houdt, voelt dat voor mij enkel als een verademing. Ik denk dan juist niks. Ik voel wel iets. Nauwelijks zichtbaar zakkende schouders, ik haal onhoorbaar opgelucht adem en een last valt van mijn schouders: Oké hier, voor haar, bij haar, hoef ik dus niet “mijn benen uit mijn lijf te rennen”.

Dus ik ga gestaag door met hier en daar ballen laten vallen, de lat lager leggen en nodig jou van harte uit, om dat ook te doen.

Samen kunnen wij dit: You rock vrouw!