Wat is er mis met haar?

De vraag komt in een gesprek. Ik geef, zoals ik ben, netjes antwoord. Als in ik omschrijf bepaalde gedragskenmerken en vertel daarbij vooral ook positieve kenmerken. Heel bewust als tegenhanger. Want het is wel duidelijk waar de vragensteller op doelt. Namelijk dat er iets mis zou zijn met ons meisje.

Mijn antwoord is ondanks de eerlijkheid en volledigheid niet duidelijk. Blijkbaar. De vraag wordt herhaald. En niet één keer, maar nog minstens twee keer in het gesprek. Ik kom zelfs met voorbeelden van situaties. Het helpt allemaal niet. Er wordt zelfs nog aan toegevoegd:

En fysiek dan?

Ik blijf netjes en geef meer inhoud. Oh wat heb ik een hekel aan mijzelf. Waarom blijf ik zo beleefd en hoezo geef ik (meer) uitleg? Ook nu komt de inhoud niet aan. Dat is mij wel duidelijk en ik bemerk bij mijzelf dat mijn beleefdheid wat afneemt. Hè hè dat wordt tijd. Ik sluit af met:

Het is inherent aan meer kinderen krijgen/ hebben. Als wij waren gestopt na de eerste, dan was de rest er niet geweest. Oh nee, maar zo bedoelde de vragensteller het niet. Natuurlijk joh, heus niet. Je bent niet heel duidelijk. En ik niet heel dom. Drie keer herhalen in combinatie met de woorden die je gebruikt, laat geen ruimte over voor verbeelding.

In de auto baal ik van mijzelf. Alle eerlijkheid en uitleg, voor wat!? Had ik maar…

Omdat ik niet objectief ben en het gesprek aan mij knaagt, bel ik een objectief persoon en stel haar de vraag. Is er iets mis met ons meisje? De objectieve persoon (geen vriendin of familie) reageert zoals ik had moeten doen. Doe normaal hoor, natuurlijk niet. Kinderen zijn allemaal verschillend en ja de één heeft meer pit dan de ander. Je bent gek dat je het hebt uitgelegd. Euh ja, eens, sufferd die ik ben… Trek het je niet aan. Ze spoort zelf niet.

Het helpt enigszins. Toch knaagt het nog. Had ik maar … de vraag teruggegeven.

Wat is er mis met haar?
– WÁT IS ER MIS MET JOU!?

Voor mijn liefste meisje: Jij bent perfect jij, geboren uit je vader en mij.