Vorige week zondag: Nederland wordt bedekt met een witte deken van sneeuw! Het verandert niet enkel ons land van groen naar wit. Het lijkt alsof de sneeuw de glimlach is, waar we allemaal aan toe zijn.

De eerste dagen raast de wind en blijft de zon ver achter de wolken. Het is koud en guur. Mensen komen kort naar buiten om verscholen in hun capuchon met de slee achter zich aan, hun kind te laten kennismaken met dit spektakel. Wat een verschil met een aantal weken geleden, toen we uitzinnig waren met een laagje poedersuiker. Dit is andere koek.

De wind gaat liggen, de zon komt tevoorschijn, net als de mensen. De warme kleding wordt van zolder gehaald, de slee maakt overuren en aan het eind van de dag vallen we, na een warme douche, rozig in een diepe slaap. Ook ik geniet er volop van. Mijn spieren protesteren, ik verzet een afspraak, voor behoud van mijzelf en zorg er zo voor dat we niks van het mooie weer hoeven te missen.

Donderdag zetten Gijs en ik voor het eerst voorzichtig een voet op het ijs. Gijs vindt het te spannend en blijft veilig op de kant. Ik waan mij iets veiliger, door de twee aanwezige schaatsers. Wanneer er één dichterbij komt voor een praatje, kraakt het flink. Ik beslis dat we in de middag met Eva en Saar nog eens gaan kijken. Snel bestel ik schaatsen met het oog op het komende schaatsweekend en die middag schaatsen de kinderen om de beurt op de dubbele glijers.

De schaatsen komen niet op de tijd die is aangegeven. Waardoor ik een kennis vraag of hun schaatsen nog te leen zijn. Bij het ophalen vergeet ik, door de gezelligheid, glad de avondklok en snel mij te laat naar huis. Zaterdag zijn we allemaal voorzien en staan we om negen uur als eerste op het ijs. Een fris en vrij gevoel! Al snel voegt een vriendin zich bij ons met haar zoontje en het wordt langzaamaan drukker.

We maken een pauze van de lunch, eten vis en worden verrast door familie die deze kans om samen te schaatsen niet voorbij wil laten gaan. De jongsten laten zich prinsheerlijk rondtrekken op de slee en Eva en Saar gaan met elke slag beter schaatsen. Ik blijk het niet verleerd te zijn. Het ijs wordt voller, er gaat een openhaard aan, muziek wordt gestart, een heuse koek en zopie ontpopt, pubers spelen ijshockey en opa’s en oma’s kijken toe.

De zon schijnt, de sneeuw schittert en het ijs weerspiegelt de blije gezichten! Corona lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen en we kunnen allemaal weer even kind zijn.

Wat een feest!