Ruim tien jaar geleden reed ik in mijn autootje, volgepakt, van het oosten naar het westen. De liefde tegemoet. Tijdens die rit was mijn zicht troebel door de tranen die ik liet. Weg van familie en vrienden, op naar een nieuw avontuur.

De tranen verdwenen snel. We startten in een één kamer studio en kochten later ons eerste huis. Daar zijn wij gegroeid tot een gezin van vijf. Het leven vulde zich met werk, school, sport en gezelligheid. Het leven leefde zich voort.

In dat voortgaande leven hebben wij ons niet beseft, wat wij ons nu in deze periode wel beseffen. Dat besef kwam keihard binnen.

In het najaar reden wij in een weekend naar het oosten om de kinderen voor een logeerpartij bij opa en oma te brengen en Mark en ik spraken over dat mooie huis dat ik eerder die week had gezien op funda. Voor mij onverwachts (Mark is niet opgegroeid in die omgeving) wilde hij er wel een kijkje nemen. We reden de wijk binnen en werden direct begroet door buitenspelende kinderen. Fietsend, rennend, lopend en druk kletsend. Maar niet te druk om even naar ons te zwaaien.

Het huis, van buiten alleen nog maar, de wijk, ruim opgezet en kindvriendelijk. Het overtrof onze verwachtingen. Dusdanig dat we die avond over niks anders hebben gesproken. De volgende ochtend, de eerste zonder kinderen sinds een jaar, stonden we op met het huis in ons hoofd. ‘Laten we er nog een keer heen gaan’, zei Mark.

Onderweg wordt mij, door iets wat Mark zegt, duidelijk dat hij het wel ziet zitten. En daar zit ik, plotseling, alsof ik tien jaar terug ga in de tijd, weer huilend in de auto. Dit keer tranen van blijdschap. Het is een ontlading die ik zelf niet heb zien aankomen. Stamelend breng ik uit dat ik blijkbaar zo ontzettend graag dichterbij onze familie wil wonen. Mark glimlacht en wrijft over mijn been.

Bij het huis aangekomen, besluiten we aan te bellen. We worden vriendelijk ontvangen en spontaan uitgenodigd voor een rondleiding door de bewoners. Het huis overtreft onze verwachtingen en we weten het eigenlijk al. We wisselen nummers uit en zeggen gedag. Mark en ik besluiten de omgeving verder te bekijken en rijden later op de dag terug naar het westen. Ons hoofd draait overuren, ons hart zit vol. We informeren en bespreken welk bod goed genoeg zal zijn.

Ons bod is geaccepteerd, ons nieuwe avontuur gaat bijna beginnen.

Dit jaar zal ik, elf jaar later weer met de auto volgepakt, maar nu met mijn prachtige gezin en de verhuiswagen erachter aan, terug rijden van west naar oost met ongetwijfeld weer een troebel zicht. Met vooral ook tranen van blijdschap.

In het westen is ons gezin gesticht en in het oosten gaat ons avontuur verder.