Ze is nog maar net een kleuter. Net een paar maanden op school wanneer een moeder per app aan mij vraagt of Saar bij haar dochter wil spelen. Ik lees de app en speel de vraag direct enthousiast door aan Saar die op dat moment op de bank zit. Ze aarzelt niet en reageert direct met een stoïcijns:

– ‘Nee.’

Huh!? Nee? Het verwart mij. Ik schakel snel en vraag haar of ze liever met het meisje bij ons thuis speelt.

– ‘Nee.’

Zal ik anders meegaan? Wil je dan wel spelen?

– ‘Nee.’

Zullen we gezellig buiten afspreken met het meisje en haar moeder?

– ‘NEE-HEE!’

Die komt binnen, net als wat haar vader mij vanuit de keuken terecht vraagt: ‘Hoe vaak moet ze nog nee zeggen? ‘Nou’, stamel ik, ‘is toch leuk dat ze gevraagd wordt om te spelen?’ ‘Daar denkt zij duidelijk anders over’, zegt hij kalm. Ik besluit het onderwerp te laten rusten. Sluit het nog wel af met een: ‘Oké Saar, ik zal laten weten dat je … Ja, wat eigenlijk? Moet ik nu melden dat ze niet wil, wat de waarheid is of moet ik iets verzinnen? Dat ze niet durft? Ik besluit om te sturen dat ze nóg niet wil. Is enigszins waar, maar ik vrees ook dat het een leugen is, ze is namelijk redelijk stellig en ik zie het niet gebeuren dat haar nee een ja wordt.

Wanneer de kinderen ’s avonds op bed liggen, komen we er samen op terug. Wat maakt nou dat ik niet direct stop na de eerste nee, terwijl Saar zo duidelijk laat weten dat ze het niet wil, wil Mark weten. Tja, daar vraagt hij mij wat. Waarom doe ik dat? Wat zit daarachter? Mijn enthousiasme voor haar dat iemand met haar wil afspreken? Dat ik het zo leuk vind voor haar? Mijn mechanisme om anderen te plezieren? Uit een soort rare schaamte dat mijn kind nee zegt? Is het een soort angst van mij om nee te zeggen? Of is het een combinatie van alles?

Dat laatste denk ik. Het is een combinatie van alles. Deze situatie zet mij aan het denken.

Eigenlijk; deze situatie heeft mij aan het denken gezet. Ik heb ervan geleerd. Omdat ik weet waardoor ik bleef doorvragen, maar bovenal heb ik geleerd van Saar. Zij gaat af op haar gevoel, zij komt uit voor haar mening en zij laat zich niet ompraten. Zij zegt nee zonder schuldgevoel. En wat moet dat heerlijk zijn.

Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en nog altijd zegt Saar nee op een uitnodiging als dat voor haar niet fijn voelt. En ik? Ik schrik niet meer, ik stamel niet meer, haal haar niet meer over, maar herhaal zonder schaamte en schuldgevoel dat ze niet wil. Want:

“Nee” is ook een antwoord!