Hij komt thuis met deze kaart. Gekozen na de screening logopedie. De kaart met olifanten, zijn lievelingsdier. Een moederolifant en een babyolifant.

Hij, mijn eigen babyolifant, die hier vol verwachting opgekruld tegen mij aan ligt, is vandaag jarig. Vijf jaar is hij nu. Ik glimlach naar hem en druk een kus op zijn hoofd. Ongeduldig vraagt hij wanneer zijn zussen nu komen, slapen ze nou nóg steeds!? Hij kan niet wachten om zijn cadeaus uit te pakken.

Terwijl wij daar liggen, denk ik terug aan vorige week. Aan dat moment in de keuken. Eerst krijg ik een dikke knuffel, dan maakt hij zich los uit onze knuffel, pakt met zijn handjes mijn wangen vast, kantelt zijn hoofd net wat en zegt zacht:

‘Jij wil vast dat ik klein blijf.’

Ik kijk hem vol liefde aan, mijn gedachte heeft in stilte al volmondig JA gezegd, voordat mijn verstand hardop antwoordt dat ik hem graag zie groeien, want dat is heel gezond. Het leven vieren we. Hij straalt, springt in de lucht al joelend dat hij nog maar 6 nachtjes hoeft te slapen tot aan zijn verjaardag.

Ik mijmer na; mijn eigen babyolifant al vijf jaar. Een heuse kleuter, die geniet van school, van spelend leren, van iedereen om zich heen. De liefste, allerliefste zal hij terug zeggen. Hij is jarig vandaag en we gaan er een heerlijk feest van maken. Samen met zijn vriendjes en zijn ene vriendinnetje, die later alleen met hem wil trouwen als hij geen baard en kaal haar krijgt.

Dat zit voorlopig wel goed, gelukkig is hij nog klein 😉