Waar ik met mijzelf niet altijd voorzichtig ben, doe ik bij de meiden enorm mijn best om wel voorzichtig te zijn. Toch moet ik helaas bekennen dat ik ondanks mijn voorzichtigheid nog steeds wel eens onbenullig ben, met alle gevolgen van dien.

Voorbeelden zat. Bij alles in de auto zetten, je sleutelkoord om je nek doen, zodat je die in ieder geval niet vergeet en de deur achter je dicht trekt terwijl je sleutels nog binnen op tafel liggen. Maar dat dan bij het oppakken van één van de meiden, hop met een slinger zo die sleutelbos in het gezicht van de kleine meid belandt, ai! Of al lopend door het huis met Saar op je arm, pok, zo dat armpje tegen de deurpost. Zucht, die armpjes bungelen er ook maar aan. Wanneer is het weer zover dat zij het in gaat schatten en haar armpje op tijd intrekt? Of na een dag de schoentjes en sokken van Eef uittrekken en tot de ontdekking komen dat ze blaren heeft, doordat haar sokjes niet goed zaten. Grr, haastige spoed…

Ook zo sneu, maar absoluut ook onbedoeld, wanneer mijn briljante ring langs een beentje gaat tijdens het omkleden en daar een streepje achterlaat. De meeste keren hoor ik de meisjes niet eens. Blijkbaar hebben ze al door dat ik het goed bedoel, alleen soms, zeer onbedoeld, wat onbenullig ben.

Maar nu had ik laatst publiek bij mijn onbenulligheid en dat leverde een hoog ‘Ahh’-gehalte op. We waren met de familie in de speeltuin aan het glijden en schommelen. Eva kon niet zelfstandig op de glijbaan komen, dus tilde ik haar er elke keer op. Op het moment dat ik dacht, dit moet ook makkelijker kunnen en ze moet het toch ook zelf leren, gaf ik haar een kontje in plaats van dat ik haar er al bovenop zette. Klinkt goed, alleen de uitwerking was wat minder. Het kontje was te hard, waardoor het een kontje en een kopje werd. Met als resultaat tranen en een rood voorhoofd.

Gelukkig viel het mee en werd de plek niet blauw. Meiden, liefies, het is zo goed bedoeld. Ook het ‘kontje en kopje’. Denk maar aan wat papa zegt: ‘Jullie worden later vast goede catchers!’