Het was een leuk idee. Tenminste dat leek het. Nu op het moment zelf weet ik niet wat mij bezielde.

Het is tot nu toe een heerlijke dag. Fijn relaxed met elkaar en etenstijd komt eraan. ‘Hè get, wat moet ik nu weer bedenken om te eten?’ Ik werp een blik in de koelkast en het geeft nul inspiratie. Ook de vriezer helpt niet mee. Bovendien ben ik daar alweer te laat voor. Dat is nog bevroren en versneld ontdooien vind ik eerlijk gezegd vies. Hmm, nog even snel naar de winkel? Nee, zo geen zin in! Moeten de meiden weer klaar gemaakt worden en in de auto en er weer uit. Daar is niks snels aan. Tegen de tijd dat ik terug ben, is etenstijd voorbij.

Uiteten!? Nou, dat klinkt best goed eigenlijk. In de auto, daar eruit, aanschuiven, niet koken, eten en ook niet afruimen. Best goed? Briljant plan!

Als mijn vriend thuis komt, vertel ik hem snel mijn plan. Hij is net zo enthousiast als ik. Nu alleen nog bedenken waar we heen gaan met een 1 en een 2 jarige. Het maakt de keuze in ieder geval een stuk makkelijker, want veel restaurants vallen af. Een kleine selectie blijft over en we besluiten te gaan voor een restaurant in de buurt. Redelijk qua eten, speelruimte voor de kinderen, waardoor we zeker weten dat onze kinderen niet de enige zijn die het restaurant eventueel op z’n kop zetten en snelle service. Het lijkt zo leuk.

Leek!

Want nu ik hier zit en voor de derde keer probeer te liplezen wat mijn vriend mij probeert te vertellen, zie ik de lol van het uit eten gaan niet meer in. De afstand is nog steeds goed, net als de voorzieningen voor de kinderen, de kaart, de kwaliteit van het eten en zelfs de service, maar de gasten. Al die gezinnen met kinderen. Om gillend gek van te worden. Mijn vriend playbackt maar door en ik moet mij bedwingen om niet of heel hard mee te gaan gillen of mijn handen over mijn oren te leggen. We gáán! En de volgende keer regelen we onze oppas. Voor een rustig avondje uit eten in een rustig restaurant waar kinderen ‘verboden’ zijn.

Of ik niks positiefs kan bedenken?

Natuurlijk wel. Eén van onze eigen kinderen was amper te horen tussen de oerwoud geluiden van alle andere aanwezige kinderen. Dat was dan wel fijn. Maar niet zo fijn dat we het snel nog eens zullen doen.