Anoniem: Zo leuk, al die originele aankondigingen op social media dat er weer een baby onderweg is. Mensen, het is de normaalste zaak van de wereld dat wij vrouwen ons voortplanten. Je bent niet de eerste en je zult zeker niet de laatste zijn. En ja, iedereen, maar dan ook iedereen klikt op de vind ik leuk knop bij weer een aankondiging van een nieuwe luier-poeper to be. 

Hoe anders ging het bij mij. Niks leuke aankondiging en ook geen blijde gezichten bij het o zo blijde nieuws. Verbazing, schrik, een ‘dat heb jij weer’ blik en elke keer weer de vraag: ‘Hoe kan dat nou?’ Dat is tenminste een vraag waar ik wat mee kan. Nou gewoon seksen hè! En heel gek, maar dat antwoord vindt men dan weer stom of ongepast. Tja, dan moet je het niet vragen.

Het ergste vond ik die avond waarop ik het mijn ouders ging vertellen. Vol zenuwen zit ik op de fiets. Wat zullen ze wel niet denken? Stel ik ze teleur? Verwachten ze dat ik het weg laat halen? Beetje laat met vier maanden zwangerschap, maar je weet het niet. Op de fiets bedenk ik de strategie. Rustig binnenkomen, even over koetjes en kalfjes praten en dan enigszins leuk verkondigen dat ze opa en oma worden.

Ik ben er, zet mijn fiets neer en druk op de bel. Heb ook een sleutel, maar die vergeet ik te gebruiken. Mijn moeder opent de deur, kijkt mij aan en voordat ze gedag kan zeggen begin ik te huilen. Buiten op de deurmat vertel ik al hortend en stortend dat ik zwanger ben.

Voor zover mijn originele aankondiging!

Lees ook deel 1