Lieve Mattie,

Een aantal weken geleden bereikte ook mij het bericht dat jij, te vroeg, vader was geworden. Fantastisch en verdrietig tegelijk. Te vroeg is nooit positief. Maar toch, gefeliciteerd want ze zijn er!

Jullie wereld staat dan ineens op zijn kop. De zorg voor niet één, maar twee kindjes en daar bovenop nog de zorg gaat alles wel goed?

Vast een pittige tijd. Emotioneel, spannend, eng, met ongetwijfeld ook genietmomenten met de kleintjes en elkaar. Tenminste zo hoort dat. Kracht putten uit elkaar, elkaar steunen, samen lachen en samen huilen.

Dat samen huilen is misschien wat vaker voorgekomen dan van te voren gedacht en gehoopt, nu blijkt dat jij niet de vader bent van deze hummeltjes.

Je hebt ze verwelkomt, in je armen warm gehouden, liefkozende woorden ingefluisterd en in je hart gesloten. Als ik zeg dat jouw luchtbel uiteen is gespat sla ik volledig de plank mis. Misschien kom ik enigszins in de buurt wanneer ik zeg dat de aardbodem onder jouw voeten verdween toen je dit hoorde. Man, ik kan mij niet in jouw schoenen verplaatsen en alleen het proberen, maakt emoties los, waardoor ik moeite heb om verder te gaan…

Voor jouw ex zal dit ook een drama zijn. Wist ze het wel en liep zij al langer met de gedachte om het je te vertellen, maar kon ze het juiste moment niet kiezen? Twijfelde ze en wist ze het pas nadat de baby’s geboren waren? Wilde ze heel graag dat jij het was en deed de gedachte van het jou te moeten vertellen al teveel pijn en verdriet, door de wetenschap dat zij jouw leven en dat van de baby’s zou verwoesten? Wellicht omdat zij in jou zo’n geweldige vader ziet.

Lieve Mattie, wat jij voor die baby’s hebt betekend in hun korte leven was waardevol, vergeet dat niet. Ze hebben liefde gevoeld van een vader! En misschien wel niet van hun biologische vader, maar weet je, dat verschil voelt een baby niet. Jij was op dat moment hun vader. En vast de beste die zij zich konden wensen!

Sterkte en liefs,

Ellen