Het is een drukke dag geweest. Een werkdag voor mij en een kdv dag voor jou. Indrukken zat. Laat opgehaald, naar huis, koken,eten, in bad, Eva op bed en dan is daar het moment. Of geen werkdag, maar gezellig thuis, op visite of onderweg. Ook na zo’n dag komt het moment. Na het eet, bad en bedritueel is het moment daar.

De laatste fles. De laatste fles van de dag. Hoe fijn. Jij bent moe en rozig van de dag en het bad. Ik ben gewoon moe en toe aan even rustig zitten. In de keuken maak ik de fles klaar. We nestelen ons in de hoek van de bank. Jij hunkert naar de fles en ik naar het moment.

Jij op mijn schoot. Jouw hoofd tegen mij aan. Knus en warm. Samen in alle rust. Jij drinkt de fles leeg en ik kijk naar jou. Zo lief, tevreden en moe. Na de fles en het boeren, zak je weer tegen mij aan. Met je vingers in je mond. Daar zitten/liggen wij, samen onderuitgezakt op de bank.

Je bent al zo gegroeid, zo groot alweer. Bijna niet meer echt klein. Je ogen vallen dicht. De vermoeidheid wint het van jouw nieuwsgierigheid. Het liefst houd ik jou nu nog uren op schoot. Je ligt zo heerlijk en ik vind het zo fijn. Maar de rust van je bed is beter, dus na een tijdje breng ik je zachtjes naar boven.

En na een kus en knuffel fluister ik:

‘Slaap lekker lieffie, tot morgen. Ik houd van jou!’

Die laatste fles. Kan ik die rekken totdat ze 18 is?